‘Waarom vind je dit nu wèl mooi?’ vroeg mijn negenjarige dochter aan mij tijdens het luisteren naar If I Was, de tweede cd van de drie zusjes Staveley-Taylor, beter bekend als The Staves. Ik snapte haar vraag. Wij keken samen naar The Voice Of Holland en daar wonnen de zusjes Lisa, Amy en Shelley, optredend onder de naam O’G3NE. Mijn dochter vond dat allemaal prachtig en was blij met hun winst, ik vond het dodelijk saai. Wat is nu het verschil met The Staves, ook een driestemmig zingend zussentrio? Dat zijn de goede liedjes, probeerde ik mijn dochter uit te leggen. Geen liedjes die met dollartekens in de ogen geschreven zijn, maar mooie, soms wat grimmige folksongs met fraaie titels als “Blood I Bled”, “Damn It All” en “Sadness Don’t Owe Me”. Dat de liedjes wat meer buiten de mooie en veilige folkpaden treden is vast voor een groot deel te danken aan dat Bon Ivers Justin Vernon het album produceerde. “Teeth White” en “Black & White” rocken zelfs een beetje. De zusjes zingen prachtig en maken me benieuwd hoe ze het er live vanaf brengen. Het enige kleine minpuntje is dat het album naar mijn smaak nét iets te lang duurt. Het gevaar is dan dat die mooizingerij op den duur een beetje saai wordt. De folkpop van The Staves is echter te spannend om écht te gaan vervelen.
mij=Atlantic