Daar sta je dan met je hoed in een woestijn naast een raar boompje de veredelde sjamaan uit te hangen. Eigenlijk alleen voor de fotoshoot, maar stiekem hoop je op volle stadions die je kunt bezweren. Het begon met U2 en heel wat bandjes met meezingbare oe-wie-oe-koortjes wisten er succes mee te oogsten. Neem een Kings Of Leon, een 30 Seconds To Mars en zelfs onze eigen Kensington (met wie ze in oktober in Zwitserland op toer gaan) ging door totdat het op Pinkpop kon laten zien hoeveel rijen fans zij konden beheersen. Yokko uit Zwitserland heeft daar ook last van. De rockband maakt ‘uplifting’ songs. Net als Kane destijds, of Cock Robin. So far, so good. Maar ik zie ook een afbreukrisico. Dat heeft te maken met het zogenaamde charismatische gedweep van de frontman. Vaak haak ik af bij een Jim Kerr, een Ed Kowalczyk of een Dinand. De man mag dan nog zo’n warme stem hebben, bij mij gaan de nekharen recht overeind staan. Adrian Erni, zanger van Yokko beschikt over hetzelfde timbre als de heren. En ook hij bedient zich van het kunstje dat hij slechts zachter gaat zingen of stukjes parlando gebruikt als er diepe zielenroerselen opgerakeld moeten worden. Dat kunstje trek ik gewoon heel slecht. Bovendien hebben deze jongens het altijd over ‘reach the light’ en ‘I will serve and follow’ en daar kan ik als rechtgeaarde atheïst ook niet tegen. Verder is het leuk hoor, dat Yokko, maar de band zou er goed aan doen om eens een kijkje te nemen op de EO Jongerendag om te zien wie er werkelijk het licht hebben gezien en wat de verschillen zijn.
mij=Muve