Soms hoor je een lick of riff waarvan je binnen drie seconden weet dat je ‘m ergens anders van kent. Dat is ongelukkig genoeg het geval bij opener “The Edge” op het album Heavy Blues van de Canadese oude rot Randy Bachman. De riff die centraal staat in het nummer komt rechtstreeks van “Won’t Get Fooled Again” van The Who. Hoe is het mogelijk dat Bachman, producer Kevin Shirley en al die anderen dat niet gehoord hebben? Laat dat je er niet van weerhouden om ook de rest van het album te beluisteren, want na die valse start gaat eigenlijk alles goed. Randy Bachman (de man van de stotterzang in “You Ain’t Seen Nothing Yet” van Bachman-Turner Overdrive) heeft behalve Shirley en de vrouwelijke ritmesectie (bassiste Anna Ruddick en drumster Dale Anne Brandon) allerlei mensen uitgenodigd om een mopje mee te spelen. Natuurlijk Joe Bonamassa (op “Bad Child”), maar ook de Canadese singer-songwriter Luke Doucet (“Please Come To Paris”), Scott Holiday van Rival Sons (“Ton Of Bricks”), pedal steel-gitarist Robert Randolph (“Oh My Lord”), Peter Frampton in het titelnummer en ene Neil Young in “Little Girl Lost”. Blijkbaar is er lang aan dit album gewerkt, want op “Confessin’ To The Devil” (een uitschieter op het album) is Jeff Healey te horen en is die toch ruim zeven jaar geleden overleden. Je verwacht met zoveel gasten flink wisselende tracks, maar dat is eigenlijk niet het geval. Centraal staan Bachmans flink knorrende gitaargeluid en zijn ongepolijste en misschien zelfs wat vlakke stemgeluid. De titel Heavy Blues dekt de lading volledig. Op zich wel opmerkelijk, want zijn solowerk was in toenemende mate rustig en/of jazzy. Laten we hopen dat hij vanaf nu ook vaker deze kant op zal gaan, want Heavy Blues is een lekker ongecompliceerd bluesrockfeestje.
mij=Verglas Music/Bertus