Er waart een griepvirus in mij rond. Al een kleine vier weken. Het sloopt me langzaam. Af en toe steekt het de kop op: de klieren zijn opgezet, er is koorts, mijn stem is bijna weg, ik ben verkouden, ik ben misselijk of mijn botten doen zeer. Maar welk symptoom er ook de kop opsteekt, doorzetten doet het niet. Het lijkt weer terug te zakken naar de basis om een paar dagen later weer met een nieuwe variant te komen. Waarna ik er maar een paracetamol tegenaan gooi om het te onderdrukken. Dat virus lijkt ook in de muziek van het Franse Cowbones de rode draad. Er is, ondanks dat er twaalf nummers op het album staan, een constante lijn qua ritme veroorzaakt door de drumpartijen. Op de achtergrond zit iemand zijn frustraties van zich af te schreeuwen. Af en toe duikt hij met zijn stem op, of er is een orgel op of een noisy gitaar, maar meestal lijken de muzikanten mee te drijven op de stroom van het ritme. Het maakt dat Vox Populi Pollux – prima bij de muziek passende hoes trouwens – een langgerekt geheel wordt met invloeden uit de krautrock, noise en garagerock, waar ik eigenlijk best wel wat mee moet kunnen. Probleem is dat het idee nergens doorzet en ik me na bijna veertig minuten afvraag waar ik naar heb geluisterd. Misschien dat het komt door het virus in mij, maar ik voel me het lekkerste als ik wat anders opzet. Ik heb het wel eens beter gehoord.
mij=Casbah Records / Clearspot