Dean Blunt – Black Metal

Recent kocht ik het ge-wel-di-ge boek Hoe Muziek Werkt van David Byrne (van de Talking Heads), eerder besproken op deze weblog. Ik moest aan Byrne denken bij het luisteren naar Dean Blunts plaat Black Metal. Met black metal heeft het niets te maken; net als Byrne maakt Dean Blunt hier een soort rinkelende bluespop met ambienttrekjes die structuur en vorm uitdaagt. Ook rare, totaal niet catchy soundscapes zoals in “Heavy” en het 13 minuten lange “Forever” bleven de afgelopen weken opeens in mijn hoofd opduiken. Het moet bij Dean Blunt vooral niet teveel voor de hand liggen; voorspelbare muziek is er al teveel. In het titelnummer van Blunts vorige album lijkt het alsof er een kat over zijn keyboard loopt en op Black Metal is het nummer “Country” een onnavolgbaar, provocerend Oneohtrix Point Never-werkstuk. “Grade” is daarentegen ronduit imponerend. Byrne schrijft in zijn boek dat de liefde voor hoge kunst niet inherent goed voor je is. Dat zou immers leiden tot minachting voor degenen die onartistiek worden geacht. Ook al wordt vaak geprobeerd om kunst democratisch te presenteren, neutraal, tijdloos en universeel; de kunstwerken die we nu als het grootst beschouwen werden in hun eigen tijd zelden zo gezien. Misschien daarom dat Blunt zijn eigen muziek omschrijft als ‘quality street music’ en de luisteraar opzettelijk uitdaagt. Het is tegelijkertijd simpel en weird, past eigenlijk in geen enkel hokje, en weet toch magie op te roepen. Als headliner op het Online Radio Festival in mei in Amsterdam, waar nog veel meer spannende muzikale acts staan, zal Dean Blunt ongetwijfeld weer een volkomen bizarre performance weggeven (op Le Guess Who? 2014 was hij ook een van de toppers). Terecht noemden de Subjectivisten hem al “een totaal eigengereide, mysterieuze en niet te plaatsen muzikant”. Hij maakte eerder samen met Inga Copeland abstracte electronische muziek onder de naam Hype Williams – niet de gelijknamige R&B-clipregisseur – en bracht sindsdien vier albums onder eigen naam uit (soms met Inga Copeland), zoals Black is Beautiful, The Redeemer, Stone Island en de Skin Fade-mixtape, maar die zijn allemaal weer anders en nauwelijks vergelijkbaar met het relatief kalme Black Metal – zwart plastic cd-doosje, zwarte cd (net zo zwart als Justice’s † en Röyksopp & Robyn’s Do It Again). Net als een onberekenbare groep als Xiu Xiu bereist Dean Blunt zijn eigen, hyperpersoonlijke muzikale pad. Ik ben blij dat ik kennis met hem gemaakt heb.

mij=Rough Trade / Konkurrent