Digital-only releases worden vaak onterecht vergeten. Vorig jaar koos de band Krach ervoor om Last Time I Checked This Was My House alleen digitaal uit te brengen, want dat is modern, toch? De plaat flopte helaas (ik heb ‘m nog steeds niet gehoord, alleen de clips gezien) en de band besloot te stoppen. Palmbomen II lijkt een beetje dezelfde weg te bewandelen. Ondanks clips, een Pitchfork-review, 3voor12- en Luisterpaal-aandacht, jubelende besprekingen en enkele mooie interviews ten spijt, hoor ik er – ALWEER – niemand meer over. Het album is zelfs op cd te bestellen, maar ik heb ‘t in geen enkele winkel zien liggen en het is ook niet gelekt. Never mind the hype? Onlangs wees Dirk Boersma me erop dat je bij Clone mp3’s met iDeal kunt betalen – geen enkele andere mp3-shop heeft dat – en heb ik dat ein-de-lijk maar eens uitgeprobeerd met de aankoop van Palmbomen II. Het moet gezegd, het is echt iets anders dan Kai Hugo’s eerdere project Palmbomen. Weg zijn de heerlijk cheesy basgitaar-boogieloopjes, wat je ervoor terugkrijgt is een vreemd vintage klinkende, dunne, wiebelige synthesizersound met wat 303-acideffecten erdoorheen. Dromerig is Palmbomen nog als altijd, maar vrijwel allemaal zijn dit housey ambientliedjes zonder refrein, en o ja, ze zijn natuurlijk allemaal vernoemd naar personages uit de serie The X-Files. Hugo heeft geprobeerd om elk nummer binnen één dag af te maken (hetzelfde concept als Etienne de Crécy). Je moet tegen een beetje eentonigheid kunnen, maar Palmbomen II gaat behoorlijk goed mee in de huidige newretrowave-stijl. Waar Lana del Rey-liedjes je doen denken aan slechte soapseries uit de jaren ’80, opgenomen op VCC- en Betamax-videobanden, hint Palmbomen II (ook met de clips) naar alle andere slechte series met een strand uit die tijd. “Gerd Thomas” is langdradig, vaag en trippy en kan zo als soundtrack onder The A-Team. “Carina Sayles” maakt je saaie werkmiddag instant retro. Ik kan hier niet zo laaiend enthousiast over zijn als over de eerste Palmbomen-plaat en ik hoop ook niet dat MGMT deze kant uitgaat, maar dit is toch echt een van de origineelste albums van de laatste tijd.
mij=Beats in Space/Clone
Is dit een serieuze review? Acid-effecten? Basgitaar-boogieloopjes? Waarom begint het artikel met een opmerking over digital-only releases? Ik heb de vinyl gewoon zien staan in de winkel. Verder wordt er weinig aandacht besteed aan de muziek zelf, en als dit wel gebeurt worden er vage termen gebruikt of artiesten uit totaal andere genres bijgesleurd. MGMT? Lana Del Rey? Krach? Ik hou het er maar op dat de recensent weinig kennis heeft van muziek die niet bij ‘De Wereld Draait Door’ wordt gepromoot door die man met die bril en die hoge uitkering.
Dat zijn wel veel vragen in één keer. Er zijn nu eenmaal veel manieren om een recensie te schrijven, en bij het eerste album ben ik al op Palmbomens muziek ingegaan. De bands uit andere genres noem ik niet ter directe vergelijking. Wees gerust, ik luister ook naar acts als Lapalux, Ghost Culture, Napolian, Fort Romeau en Mono/Poly hoor, maar Palmbomen kiest een hoek in dit spectrum waarin ik liever geen direct gelijkgestemden als zodanig noem. Het gevoel omschrijven vind ik dan belangrijker.
Ook lekker trippy; Legowelts Vaporware Tracks https://clone.nl/digital/item2768851.html
Eindelijk een tweede interview van Eelco Couvreur met Palmbomen; https://www.djbroadcast.net/article/123693/palmbomen-in-het-paradijs
Al ben ik het met hem oneens dat deze plaat beter is dan Night Flight Europa.
Palmbomen wint een Gouden Kalf voor een soundtrack die niet onder zijn naam is gepromoot:
http://3voor12.vpro.nl/nieuws/2015/Oktober/Palmbomen-licht-zijn-controversi-le-Gouden-Kalf-dankwoord-toe.html
Nu krijg ik wel de neiging om die film alsnog te gaan zien.
Als Palmbomen het echt in Amerika gaat/wil maken zal ie nog véééél vaker dit soort shizzle meemaken. Dus een beetje een zeurpiet is het wel, brom ik.
Derde en laatste clip van Palmbomen II is nu ook uit;
http://www.theransomnote.co.uk/music/news/palmbomen-releases-final-instalment-in-video-series/