Raketkanon. Ik zat te luisteren naar de tweede cd en bedacht me: klopt die naam wel? Want zeg nou zelf, de suggestie van lomp, onbehouwen en met grof geschut is gewekt voor je er over nadenkt. Maar zijn deze Belgische vrienden dat ook daadwerkelijk? Des langer ik naar RKTKN#2 luister, des te minder vind ik namelijk dat die vlieger opgaat. Ja, natuurlijk giert schreeuwer Pieter-Paul Devos met grote regelmaat uit de bocht, natuurlijk pompen de drums en de bassynths je oren dicht en zijn de gitaren smerig laaggestemd, maar stiekem is RKTKN#2 vooral ook best subtiel en vol details waar je misschien zo op het eerste gehoor overheen luistert. Al valt de hartslag die rondpompt in “Suzanne” slecht te missen. De spanning zit’em juist óók in de momenten dat Raketkanon inhoudt. Dat je als luisteraar verwacht dat het hek zo van de dam zal gaan, maar dat dat dus vaak mooi uitblijft. “Elisa” is hier het beste voorbeeld van. Het jeukt, het schuurt, het intrigeert, maar wat je verwacht blijft uit. Dat kon zo maar ook voor een deel te danken zijn aan de strakke hand van produceren van Steve Albini. Zijn droge aanpak werkt in het geval van Raketkanon namelijk prima. Live is Albini er natuurlijk niet bij. Wat er dan allemaal gebeurt, dat kun je goed zien in de gave limited edition die tot mijn verbazing nog niet uitverkocht is.
mij=KKK