Ik ben geen lichte jongen, maar toch zweefden mijn voeten zeker tien centimeter boven de moddergrond richting het hoofdpodium. We schrijven augustus 2009, The Prodigy sluit de eerste dag Lowlands af en ik dacht wel even gezellig vooraan te gaan staan. De massa bloedfanatieke fans die dit ook wilde duwde vervolgens zo hard dat ik zonder zelf te lopen automatisch tegen een van de voorste dranghekken geplaatst werd. Geen spijt van gehad, want de hoeveelheid adrenaline die vervolgens vanaf het podium de tent in werd gesmeten zal ik echt nooit meer vergeten. De kleedkamer van een rugbyteam na een monsterzege is niks vergeleken bij de pure powerrr van Liam Howlett, Keith Flint en Maxim Reality. Op hun zevende album The Day Is My Enemy heeft de band geprobeerd deze indrukwekkende adrenalineboost op plaat vast te leggen en dat is deels zeker gelukt. Maar net als ik live na anderhalf uur wel klaar was met het loeiharde gebeuk en de ophitsende maniertjes van vooral Maxim Reality, zijn de veertien nummers op deze plaat ook iets teveel van het goede. Het is snakken naar een rustpuntje. Toch is er voldoende afwisseling, bijvoorbeeld door de plat-Britse vocals van Sleaford Mods op het geweldige “Ibiza”. Alleen het instrumentale “Beyond the Deathray” zorgt halverwege voor een adempauze maar daarna is het ouderwets doorbeuken tot het eind. The Prodigy groeit nooit op en wordt nooit oud.
mij=Take Me To The Hospital
Dit album valt me flink tegen. Invaders Must Die uit 2009 was eindelijk weer eens goed (na het zwakke Always Outnumbered, Never Outgunned uit 2004), maar op dit album hoor ik niets waar ik als dj iets mee kan. De Spor-remix van “Nasty” is wel aardig (hoewel nogal standaard dnb).