Je gaat als Amerikaanse band voor een paar concerten naar Londen. Je bent nu eenmaal met een stel muzieknerds, dus je besluit ook een toeristisch kijkje te nemen bij de beroemde Abbey Road Studios. Zo gaat het normaal gesproken. Niet bij Umphrey’s McGee. Ze boekten de studio voor twaalf uur en namen er een compleet album op. Tien tracks opnemen in twaalf uur tijd, dat lukt alleen als je als band bizar goed op elkaar ingespeeld bent en ook nog eens een producer hebt waarmee je kunt lezen en schrijven. Umphrey’s McGee en Manny Sanchez flikten het. Natuurlijk, het grootste deel is bekend materiaal – deels al eerder opgenomen, deels alleen nog live ten gehore gebracht – maar het proces heeft gewerkt. Bij de meeste andere bands zou je zweren dat ze er minstens twee weken aan gewerkt hebben om het zo te laten klinken. Twee tracks van Similar Skin (“No Diablo” en “Cut The Cable”, in semi-akoestische versies), “Plunger” van Anchor Drops, “Rocker Part 2” (een rockvariant van het akoestische “Rocker” op The Bottom Half) en maar liefst vijf tracks die ze tot op heden alleen live gespeeld hadden, soms al jarenlang: “Out of Order”, “Glory”, “Comma Later”, “Eat” en de opener, het heerlijke “Bad Friday”. De afsluiter is de eerste cover die ze ooit hebben opgenomen op een officieel album, The Beatles’ “I Want You (She’s So Heavy)”. Het is een fraaie einde aan een tussendoortje dat geen moment als een tussendoortje voelt. Het klinkt heel vertrouwd terwijl het bij mij óók de opwinding van een hele fijne nieuwe plaat opwekt. Umphrey’s McGee heeft ‘t ‘m weer geflikt. In twaalf uur nog wel.
mij=Nothing Too Fancy