Zomaar even wat flarden. Blonde Franse filmdiva rijdt ‘s nachts tijdens heftige onweersbuien in een sportautootje haar tragisch noodlot bij een klif tegemoet. Niet de regen maar haar eigen huilbuien vertroebelen het zicht op de weg. Een dode vrouw bij de oprit van een groot landhuis te Cannes. Duidelijk een staaltje crime passionele. Maar waarom gooit die gladjakker op slippers zijn pistool niet weg? De politie is al het tuinhek genaderd. Het zijn de films van Truffaut en Godard die Anton Newcombe van The Brian Jonestown Massacre hebben geïnspireerd tot het maken van deze denkbeeldige soundtrack bij elke Franse film. De weemoed druipt van elke track af. Het gaat tenslotte om passie, verdriet, het grote lijden en de eeuwig onbereikbare liefde. Mooi dat Newcombe samenwerking zocht met de zangeres Soko en de Italiaanse zangeres, actrice en regisseur Asia Argento. Klassiek geschoolde partituren worden afgewisseld met gedragen eighties bombast uit waterige, verloren gewaande synths. Het blijft een ode aan de Nouvelle Vague natuurlijk. Dus, schrik niet als je af en toe Derrick-achtige muzikale bombast tegenkomt. Eigenlijk tenenkrommend maar helemaal passend in het tijdsbeeld en bij de Franse film waar de knipoog naar de kitsch nooit ontbreekt. Newcombe heeft opnieuw een klein meesterwerkje afgeleverd.
mij=A Recordings / Suburban