Tobias Jesso Jr.
Tobias Jesso Jr. mag de zondag openen op het buitenpodium. Maar omdat uw recensent vanmorgen wat moeilijk uit de veren kon komen pikken we slechts een paar liedjes mee. Wat vooral opvalt is dat hij zijn gevoelige kippenvel-liedjes aan elkaar praat met een grofgebekte opgewektheid. Bij deze ‘navelstaarderige’ singer-songwriter hoeven we niet bang te zijn dat hij zichzelf nog eens wat aandoet. Daarvoor is de mens Tobias Jesso Jr. véél te opgewekt.
Dana Zemtsov
Na de gevoelige jongemannen-muziek van Tobias Jesso Jr. verruilen we het buitenpodium voor de IJ-zaal voor een heus klassiek optreden. Daar spelen het piepjonge viooltalent Dana Zemtova en pianiste Cathelijne Noorland composities van hun nieuwste album Romantic Metamorphoses en dat maakt diepe indruk, niet eens zozeer door de betoverende looks van beide dames, maar vooral door het zichtbare spelplezier en bijna achteloze virtuositeit. Bij Dana volgt de mimiek van haar gezicht haar vioolspel op de voet. Iets wat vooral bij het door haar opa gecomponeerde ‘Melodie im alten still for viola & piano’ goed zichtbaar is. Dan krullen haar mondhoeken bij de vrolijke passages fier overeind, terwijl bij de melancholische passages een diepe bedroefde denkrimpel op haar voorhoofd verschijnt. Uw recensent gaat naar afloop dan ook trots naar huis met een gesigneerde CD van beide diva’s. Een vroeg (en verrassend) hoogtepunt op deze dag waar voor de rest toch vooral de nadruk zal liggen op indiepop, folk-met-een-‘twist of soul’ en een vleugje elektronica.
mij=Door Theo & André
Sóley
Door dit klassieke zijstapje in het programma en mijn handtekeningenjacht bij jeugdige viool- en pianodiva’s mis ik echter een groot deel van Sóleys set. En da’s best jammer. Want hoewel haar elektronische muziek is niet direct van het podium spettert, klinkt het wel allemaal even mooi als ingetogen. En dat de Sóley niet zo’n IJskoningin als haar uitstraling doet vermoeden, blijkt als ze haar song ‘Pretty Face’ opdraagt aan haar drummer. Met wie ze die nacht, door een foutje bij het boeken van het hotel, noodgedwongen het bed heeft moeten delen. Nu maar hopen dat dat niet lijdt tot jaloezie aan het thuisfront.
Lonelady
Na Sóleys gig op het buitenpodium levert het blokkenschema wederom keuzestress op. Wij kiezen voor Lonelady een een bozig Brits een kortgeknipt rattenkopje die zo uit de jaren tachtig weggelopen had kunnen zijn. Haar staccato op een ska-ritme gebaseerde liedjes zijn echter verrassend catchy.
Stornoway
Na de adrenaline verhogende set van Lonelady is de melodieuze meerstemmige folkpop van Stornoway wel erg mellow. Op hun hun sterke en vakkundig uitgevoerde songs valt echter weinig af te dingen.
Eaves
Het uit Leeds afkomstige Eaves speelt vervolgens in de tuinzaal ook folk. Maar hun set klinkt beduidend meer ingetogen en vooral veel donkerder dan de niets-aan-de-hand-muziek van Stornoway. Het is erg fraai wat deze band rondom frontman rondom Joseph Lyons, hier vanmiddag laat horen.
Seinabo Sey
Op het buitenpodium heeft de Noorse souldame Seinabo Sey inmiddels haar opwachting gemaakt. Zij dompelt de tuin onder in haar warme donkere soulvocalen. Heerlijke muziek voor op een zomerdag.
The Indien
Ik kan Seinabo Sey helaas niet afkijken want ik wil geen seconde missen van het optreden van The Indien die aansluitend in de Tuinzaal speelt. Het kwartet rond de charmante frontvrouw Rianne Walther moet het vandaag stellen zonder de immer in polka dot gehulde roodharige bassiste Miss Fuzz, maar niet getreurd want Bas van Wageningen neemt de honneurs vandaag meer dan adequaat waar op zijn prachtige Beatle-basje. De dame en heren lijken er sowieso zin in te hebben want wat volgt is een gloedvol optreden met diverse kippenvelmomenten en extra lange uitvoeringen van hun songs “Done” en “Trouble” (die vandaag ook als single te koop zijn bij De Paradiso Vinyl Club). Ik ben al weerloos tegen dames met zulke lekkere galmvocalen als Rianne Walther. En zeker als ze dan ook nog op zo’n fijn vintage Philicorda orgel spelen. Maar na zo’n optreden waaraan werkelijk alles lijkt te kloppen ga ik helemaal voor de bijl.
Flo Morrissey
Flo Morrissey is 20 lentes jong – want bij bloemenkinderen als Flo tellen we leeftijden in lentes – maar haar fraaie warme stem is doordrenkt met een soort doorleefde melancholie die ouder doet vermoeden. Na haar optreden vroeg ik haar of ze zeker wist dat ze geen familie van Hannah Cohen was. Dat bleek niet zo te zijn, maar ze begreep wel dat haar stem en muziek mij heel erg aan Hannah deden denken. Vond ze allesbehalve erg. Voor degene die deze dame niet kent: denk Lana Del Rey maar dan zonder de plastic verveeldheid. Slechts gewapend met een gitaar, een charmante lach, een fraaie Tuxedomoon-cover (“In A Matter Of Speaking”) en twee fijne, afsluitende liedjes vanachter de klassieke vleugel laat ze de IJ-zaal prettig wegdromen.
DMA’s
De Australische Britpoppers van DMA’s bewijzen vervolgens dat ze weten waar ze de mosterd vandaan halen in een lekker rammelende enigszins lo-fi klinkende set. Maar als de verwijzingen er zo dik bovenop liggen dan tovert dat onwillekeurig toch een glimlach op je gezicht.
Low Roar
Low Roar heeft pech vandaag. Bagageproblemen zorgen er voor dat ze vandaag op geleende instrumenten moet spelen. Het zorgt ervoor dat Ryan Jospeh Karazija nummers iets vaker aan elkaar moet praten dan hem lief is. Maar dat weerhoudt de IJslanders er niet van een intrigerend optreden te geven met dromerige geluidscollages en verstilde folkinvloeden. Misschien wel het meest betoverende optreden van London Calling Loves Concerto.
Best Coast
Het veel getipte Best Coast is de voorlaatste act op het buitenpodium. En hoewel hun grofkorrelige indiepop lekker in het gehoor ligt. Begrijp ik alle ophef toch niet helemaal.
Pierce Brothers
Binnen doet he humoristiche folkduo Pierce Brothers goede zaken in de IJ-zaal. En hoewel de beide heren duidelijke crowdpleasers zijn heeft het optreden toch wel een erg hoog gimmick-gehalte. Dus besluiten we ons te verplaatsen naar de tuinzaal.
Heat
In de tuinzaal is Heat al weer even bezig als we arriveren. Denk bij Heat aan muziek in de beste Britpoptraditie met een Iggy Pop sound-a-like als zanger. Niks op aan te merken.
The Undertones
Heat en ook het de Noordzaal spelende Ezra Furman bleken echter een duidelijk opmaat naar The Undertones. Waar gisteren Bettie Serveert al een van de energiekste bands van de zaterdag bleek te zijn mogen nu de punkveteranen uit het Noord Ierse Derry bewijzen dat ze nog lang niet versleten zijn. In een ruim twee uur durende set met oud en nieuw werk bijten ze fel van zich af en hoewel de gemiddelde leeftijd onder het publiek iets toegenomen is tonen de heren zelf zich uiterst energiek. Met een glansrol voor de in bretons shirt gehulde zanger Paul McLoone die ook qua humor de status van de band flink op de hak neemt. Zo kijkt hij bij hun grootste hit “Teenage Kicks” even achter de boom, die al het hele weekeinde het zicht op het podium in de tuin belemmert, of zich daar misschien geen tieners verstopt hebben. Alleen bij de nieuwste nummers gaat het af en toe mis als McLoone verwacht dat zijn publiek die songs net zo enthousiast mee scandeert. Het mag echter niet verbloemen dat je ook als punker gracieus oud kunt worden.
Wij keren na twee dagen Tolhuistuin en zo’n spetterende slotact in ieder geval met een brede grijns huiswaarts.