Bijna stond ik bij de Palma Violets op het podium. Bijna. Het einde van het concert van de band in Bitterzoet in maart 2013 eindigde heerlijk chaotisch. Bassist en bandgek Chilli Jesson stond meer voor dan op het podium en trok de voorste rijen het podium op. Na een seconde twijfel bedankte ik toch maar voor zijn uitgestrekte, zweterige hand. Het was het einde van een geweldig energiek en rauw concert van de band die dezelfde maand debuut 180 had uitgebracht en vooral in de Britse pers enorm gehypet werd. Ondanks een eindeloze toer waar de band op steeds grotere podia te zien was, hebben ze toch nog kans gezien een opvolger op te nemen met maar liefst dertien nummers (plus vier bonustracks). En wat blijkt? De bravoure van het debuut is nog wel aanwezig, maar verzandt net iets te vaak in simpel pubgebral. De nummers zijn gewoon niet zo sterk als die van een vergelijkbare, oer-Britse band als The Libertines. Het was beter geweest als ze van de zeventien nummers alleen de beste ideeën hadden genomen of gewoon wat van de mindere goden van de plaat hadden weggelaten, zoals het redelijk stompzinnige “Peter and the Gun”. Danger in the Club is een gemiste kans voor een band met een enorm talent maar volstrekt gebrek aan focus. Dan moet het derde album maar gewoon briljant worden.
mij=Rough Trade