Eigenlijk ben ik een beetje bang voor Sophie Hunger. Da’s niet omdat ze me niet aardig lijkt. Want dames die in een chic jurkje hooggehakt al voetballend door de straten van Parijs rennen of die je op hun rug dragen wanneer je zelf te uitgeput bent om op je benen te staan lijken me niet alleen heel sympathiek, nee die zijn ook nog eens grappig en tegelijkertijd ongelofelijk lief. Mijn angst heeft veel meer te maken met haar intense liedjes en de welhaast devote toewijding waarmee Sophie Hunger en haar band deze songs uitvoeren. Dit werd ten tijde van haar album Monday’s Ghost al eens prachtig in beeld gebracht door Jeremiah in de documentaire-achtig aandoende korte film ‘Citylights’ waarin Sophie Hunger gloedvolle (semi akoestische) versies van nummers van Monday’s Ghost ten gehore bracht. Sinds het folky Monday’s Ghost is Sophie Hunger op 1983 (haar geboortejaar) en vooral het in 2012 verschenen The Danger Of Light naar een meer poppy sound opgeschoven. Het biedt op Supermoon ruimte voor oprecht vrolijke songs als het hink-stap-sprong-liedje “Superman Woman”. Dat het niet enkele pure pop is wat Sophie en haar mannen hier maken wordt geïllustreerd door het met dissonante piano-akkoorden en dreigende drums omlijste “The Age Of Lavender” of het broeierige met Franse oud voetbal-international Érik Cantona gezongen duet “La Chanson d’ Hélène”. Die laatste bromt trouwens met een diepe Gauloises-stem die herinneringen oproept aan Serge Gainsbourg in zijn hoogtijdagen! Verder zijn het funky “We Are The Living” en het erg vreemde “Heicho” songs die dit album zijn verrassend kruidige smaak geven. Sophie Hungers liedjes mogen tegenwoordig dan iets meer een pure popfeel hebben dan in haar begintijd. Minder intrigerend zijn ze daarom niet. Nu mijn angst voor deze stoere Zwitserse dame nog zien te overwinnen. Al denk ik dat ik haar leuker vind zolang ik een beetje bang voor haar blijf.
mij=Caroline