Tigercats, je kunt ze beter niet op straat tegenkomen. De band Tigercats klinkt als naam gevaarlijk, maar hun geluid is dat allerminst. Het vijftal komt uit Londen en kenmerkt zicht door van die typische Britse catchy liedjes te maken, waarbij zowel een indie- als een folkrandje aanwezig is. Een band niet uniek in zijn soort, maar wel van een soort die je toch op menig zomerfestival tegen zal komen. Hun tweede album Mysteries kwam in februari uit en dat is wat vreemd, omdat de muziek totaal niet bij de winter past. Het is meer een zomerplaat. Grappig dat het net klinkt of de plaat ergens live is opgenomen. Met name door de lichte echo die er over de liedjes hangt, lijkt het net of de muziek via de wind over het terrein wordt geblazen. Waarbij wel gezegd moet zijn dat je dan op een gunstige plaats staat. Tigercats heeft met de wat geknepen stem van Duncan Barrett een zanger waar je je aan zou kunnen storen. De stem van toetseniste Laura Kovic die af en toe opduikt is wat minder opvallend, maar niet een waar je je aan zou kunnen storen. De gitaarpartijen maken het lekker smeuïg, maar ook de viool is een goede aanvulling op het geluid. Het is alleen jammer dat de blaaspartijen wat gladgestreken zijn in de productie. Maar ja, het gaat niet om de individuele kwaliteiten en stoerdoenerij, maar om het totaalgeluid en daar is prima mee te leven. Sterker nog, ik zou ze best wel tegen willen komen ergens op een festival. Ik ken heel wat mindere bands hun soort.
mij=Fortuna Pop!/Konkurrent