Turbo Fruits – No Control

Het klinkt misschien wat arrogant, maar door de frequentie van stukjes die uit mijn pen vloeien, verdwijnen er nogal eens wat cd’s roemloos in mijn kast om er nooit meer uit te komen. Ik moet tot mijn schande bekennen dat dit zelfs gebeurt bij cd’s die ik zelf heb aangeschaft. Zo ging het ook met het debuutalbum van Turbo Fruits, dat in mijn herinnering toch geen verkeerde plaat was. Na het debuut verschenen er nog twee albums, maar die zijn langs mij heen gegaan. Waarom? Teveel aanbod, te weinig tijd in een dag. Ze waren dus even uit mijn zicht tot hun nieuwe schijf No Control op de deurmat lag. Dat leek een goede reden om ook het debuut weer op te snorren, maar de cd blijkt zoek en via de legale weg blijk ik deze niet te kunnen beluisteren. Dan maar zonder het debuut nog eens te beluisteren.. Zou er iets mis zijn met mijn herinneringen? Als ik mijn stukje van toen lees dan lijkt me dit niet het geval. De bandsound is veranderd: de finesse is verdwenen, het gaat veel meer recht door het midden. Alleen gitarist en zanger Jonas Stein blijkt nog over van de begin-Turbo Fruits. Het heeft mij de nodige draaibeurten gekost om No Control te kunnen waarderen, maar dan nestelen zich langzaam toch wat liedjes in mijn hoofd, zoals opener “Show Me Something Real”, het stuiterende “Favorite Girl”, het dansbare “Don’t Change” en ook “Blow These Clouds” is gewoon een lekker liedje. Helaas zitten er ook wat mindere nummers tussen. Zo komt “The Way I Want You” maar niet los, is het refrein van “Don’t Let Me Break Your Heart Again” wat zeurderig en “Need To Know” wat te clichématig. Ik lees nog dat Patrick Carney (drummer The Black Keys) bij enkele nummers betrokken was, maar dat is geen goede muzikale referentie. Kortom, geen overtuigende plaat, maar wel eentje met wat aardige nummers. No Control eindigt hierbij bij mij roemloos. Alleen dat debuut, waar kan dat schijfje toch gebleven zijn?