David Coverdale heeft veel kritiek gekregen voor zijn beslissing een album met Deep Purplecovers uit te brengen. Ik zie niet helemaal waarom. De man is professioneel muzikant en uit commercieel oogpunt is dit gewoon verstandig. Hij heeft bovendien alleen tracks opgenomen waar hij ook de hand in had op de albums Burn, Stormbringer en Come Taste The Band, dus ook daar valt hem weinig te verwijten. Daar komt nog eens bij dat dit een mooi excuus is om allerlei Purpletracks in de setlist te verwerken, en daar zal ook geen concertganger over klagen. Een iets kritischer reden om blij te zijn met The Purple Album is dat de creativiteit op het vorige album Forevermore ver te zoeken was. Nu gitarist en co-componist Doug Aldrich is vertrokken om zich op zijn eigen projecten te concentreren zal Coverdale bovendien weer moeten wennen aan een nieuwe co-componist, hetzij de gebleven Reb Beach, hetzij de vervanger van Aldrich, Joel Hoekstra. Natuurlijk heeft Coverdale op dit album de tracks niet enorm omgegooid, maar alleen al door de band ontstaan de verschillen: drummer Tommy Aldridge is een powerdrummer en geen funky rockdrummer zoals Ian Paice – wat bijvoorbeeld in “You Fool No One”en “Lady Double Dealer” goed te horen is -, Michael Devin is qua basspel én vocaal geen Glenn Hughes en de stijlen van Hoekstra en Beach zijn van de stevig aangezette powerakkoorden in plaats van de subtiliteiten van Ritchie Blackmore. Dat maakt dat het uiteindelijk toch zwaar verWhitesnakete versies zijn en dat is prima. Juist krampachtig aan de originelen vasthouden zou voor mijn gevoel niet gewerkt hebben. Naast de usual suspects “Burn”, “Stormbringer” en “Mistreated” worden bijvoorbeeld ook “You Fool No One”, een fraaie “Sail Away” en “The Gypsy” uitgevoerd. Wanneer – zoals bij mij – Come Taste The Band je favoriete album uit de Coverdaletijd is, is de limited edition de goede keuze voor je. Daarop staan namelijk ook nog versies van “Lady Luck” en “Coming Home”. Het toppunt van creativiteit is The Purple Album misschien niet, maar dertien toptracks in geslaagde Whitesnake-anno-2015-uitvoeringen, daar kan toch niemand over klagen? Ik in elk geval niet.
Frontiers/Rough Trade