Soms denk ik wel eens dat het lijkt of ik maar twee versnellingen ken: alles hard of alles zacht en dan bij voorkeur het eerste. Een beetje zozo, lafjes half er voor gaan, dat zit niet in mijn repertoire. Of ik nu hardloop, de pedalen van de racefiets gesel of werk, zo zit ik in elkaar. Ik probeer het wel eens, lukken wil het niet echt. Wat dat betreft kan ik nog wel wat leren van de post-rockers van And So I Watch You From Afar. Zij laten op hun nieuwe album Heirs horen, dat er tussen alles hard, alles zacht ook nog wel een gulden middenweg is. En – vooral – dat daardoor die harde klappen (of zachte aaien al hebben die ook niet hun voorkeur, maar ze zetten ze wel geraffineerd in) daardoor nog doeltreffender worden. Openingstrack “Run Home” schudt je bijvoorbeeld gelijk goed door elkaar en maakt je wakker. Mathrock-gitaarpartij, pompende drums en in een keer meeblèrbare teksten (hoeveel makkelijker dan ‘Run… Home’ en ‘joah joah joah’ kan het worden). Maar dodelijk effectief is het wel. Net als het halverwege de song plotsklap compleet de voet van het gas te halen en een melancholisch stukje finger-picking te introduceren. Om na dit intermezzo nog een keer je alle hoeken van je koptelefoon te laten horen. Het zou gemakkelijk zijn dit trucje song op song te herhalen, maar ASOIWYFA kiest juist voor meer variatie en dynamiek. De clash van post-, math- en indie-rock die dit oplevert in al zijn mogelijke gradaties boeit keer op keer. ‘It’s been redesigned a million times of more’ zingen ze ergens halverwege de plaat. Dat zal wel, maar zo goed als ze dat zelf doen, dat hoor je veel te weinig, helaas.
mij=Sargent House