De tweede cd alweer van Evans The Death. Zangeres Katherine Whitaker houdt nog steeds het midden tussen Florence & The Machine en PJ Harvey. Muzikaal hakkelt de band lekker door op de ingeslagen weg van de postpunk en de alternatieve rock uit de jaren ’90. Wat nieuw is, is dat Evans The Death per song de afgelopen decennia afstruint naar parels in songs waarmee de band aan de haal gaat. Net zo makkelijk hoor je flarden terug van The Pixies, The Smiths of van Lush. Of van Felt of Siouxie. Het Londense kwartet gaat alle kanten op, wat weer uitgelegd kan worden als de gretigheid van een stel jonge honden die elk spontaan idee willen opnemen en vastleggen, nu het de vier aan geen enkele inspiratie ontbreekt. Zie het als dezelfde werkwijze die het New Yorkse Parquet Courts hanteert. Wat levert het op? Een krachtige en bonte mix van Engelse indie, alternatieve Amerikaanse gitaarrock en een hoofdrol voor een Britse zangeres die met haar vocalen het beste van heel wat stijlen en genres voor de geest kan halen. Prachtig broeierig gitaarpoppareltjes vol verrassingen.
mij=Fortuna POP!