Francois van Coke. Bezig bijtje van de Afrikaner popscene. Houdt twee bands draaiende (Van Coke Kartel en Fokofpolisiekar) en is graag geziene gast bij mensen als Jack Parow. Laat zijn eigen bier brouwen. En tussendoor was er ook nog tijd om een soloplaat te maken. Toen het nieuws betreffende deze plaat uitkwam was ik zeer benieuwd, vooral naar de richting die van Coke zou kiezen. Zijn beide bands zitten vooral in de wat stevigere rock: Fokofpolisiekar heeft een punky randje, Van Coke Kartel zoekt de Foo Fighters-hoek op. Op zijn soloplaat schuwt van Coke het gebruik van gitaren ook niet, maar verder houden alle vergelijkingen ook wel op. Ok, van Coke is een uitstekend zanger, dat blijft, kan een puik liedje schrijven, maar kiest op zijn eerste soloplaat muzikaal een wat veiligere poppy kant. Het lijkt erop dat hij voor zijn eerste soloplaat vooral het tekstuele gedeelte heeft laten prevaleren en wat minder op de muzikale invulling gelet heeft. Hij is veel persoonlijker dan bij zijn andere bands. Dat levert een aantal puike nummers op, met de ballad Toen Vind Ek Jou, een duet met Karen Zoid, als hoogtepunt. Een aantal nummers kunnen met een wat ruiger arrangementje zo mee met Van Coke Kartel, maar de rest zal de tand des tijds vermoedelijk niet doorstaan. Daarmee is Francois van Coke’s titelloze debuut vooral een wat onevenwichtige plaat. Maar ach, als hij de toppers maar speelt, binnenkort in Paradiso, dan komt alles wel goed. Hij heeft met al zijn bands een uitpuilende backcatalogue om aan te vullen.
mij=Super Families