Ze spelen vrolijk rammelende rock ‘n’ roll met een typische Engels bravado, klinken soms snotty als een stel pubers, maar Milky Wimpshake is al ruim twintig jaar bezig zonder al te bekend te raken. En toch gaan ze gewoon door met zoals ze het zelf omschrijven Love songs for punkrockers – ooit de titel van één van hun singles. Hun nieuwe plaat, de zesde full-length, als ik de chaotische discografie op hun website mag geloven, heet niet voor niets Encore, un effort!. Pete Date is in al die jaren het enige bandlid dat het volgehouden heeft. Ooit begonnen als duo met drumster Mrs. Joey Ramone, is Milky Wimpshake intussen een trio. Pete zingt en speelt gitaar, Christine is bassiste en zingt zo nu en dan ook en de drummer-du-jour heet Mike. Na Mrs. Joey Ramone is hij inmiddels de zevende, wederom: als ik hun website mag geloven. Ergens tussen de politieke folk van Billy Bragg, de snerende punk van The Fall en Billy Childish’ Thee Headcoats moet je de liedjes van Milky Wimpshake situeren. Ze klinken vrolijk, gaan over maatschappelijke wantoestanden en hebben een fijne popfeel. De dertien liedjes duren samen nog geen half uur: precies genoeg.
mij=Fortuna Pop!