Geen idee wat de aantrekkingkracht van de Nederlandse taal bij instrumentale rock is, maar na onder andere Steve Vai en Omar Rodriguez-Lopez is ook hier weer de Nederlandse taal te vinden. De track “Rood” wordt afgesloten met marktgeluiden en in plat Amsterdams ‘Twee dozen aardbeien drie gulden!’ Het past overigens wel bij de vrolijke aard van het Franse Mörglbl. Op de hoes van Tea Time For Pünks – zoals altijd weer met heavy metal umlaut in de titel – staan gitarist Christophe Godin, bassist Ivan Rougny en drummer Aurelian Ouzoulias afgebeeld met de Big Ben op de achtergrond, met hun hoofden gephotoshopt op de weinig flatteuze geklede lijven van wat vast dames van middelbare leeftijd zijn. Er is ook een vermakelijk filmpje van een clinic van de band waarin Godin uitlegt wat het verschil is tussen een jazzgitarist en een rockgitarist. Er is maar één reden waarom Godin en zijn kompanen met zulke dingen wegkomen: het is dan wel lollig, maar het is eerst en vooral erg goed. Voor Mörglbl lijkt geen stijl vreemd en geen niveau te hoog en tegelijkertijd slagen ze erin niet te blijven hangen in uitsluitend vertoon van technische vaardigheden. Vanaf het opmerkelijke gitaarloopje in opener “Banjovi” is het in eerste plaats jazz en rock, maar wordt het net zo vrolijk gecombineerd met mariachi, polka en allerlei andere stijlen die je doorgaans niet met rock associeert. Elke keer zit er weer een goede hook en een fijne melodie in, hoe vaak het ook weer van richting verandert. Geen track laat dat duidelijker horen dan “Mariachi’s Burger”. Van John5-achtig gitaarwerk en een gebruld ‘The Ace Of Spades!’ naar bijna lieflijk geneurie over de gitaarlijn, van jazzy intermezzo’s naar snoeiharde passages, en dat alles loepzuiver uitgevoerd én zonder dat het gekunsteld overkomt. Perfectie kan vermoeiend zijn – maar niet bij Mörglbl.
mij=Free Electric Sound/The Laser’s Edge