De carrière van Gunnar en Matthew Nelson, met hun lange blonde manen en makkelijk in het gehoor liggende poprock, leek van de ene dag op de andere voorbij na de intrede van de grunge. Zelf dachten ze daar heel anders over en gingen ze stug door met self-releases. In 2010 werden ze getekend door Frontiers en brachten ze maar liefst drie albums uit, waaronder het prima nieuwe studio-album Lightning Strikes Twice. Vijf jaar later is er een vervolg, met de hippietitel Peace Out. Vanaf de albumopener – en geheid ook de opener bij de concerten – “Hello Everybody” is het pretrock wat de klok slaat. Het is bijna een solo-album van Gunnar Nelson, want hij schreef het meeste materiaal, was verantwoordelijk voor bijna alles behalve de bas en de helft van de zang én hij deed de productie en de mix. Of er ook gedrumd wordt is de vraag. Er is nergens de naam van een drummer te vinden, en mede gezien het van de eerste tot de laatste minuut lelijke, vlakke snaredrumgeluid heb ik de indruk dat het een doosje was dat drumde, in plaats van een mens van vlees en bloed. En als je je eenmaal begint te ergeren aan het lelijke drumgeluid kun je dat niet meer onthoren. Jammer genoeg wordt daarmee de cd nogal een klus om uit te zitten. Prima poprocksongs, de zang is goed als altijd, maar juist in dit genre staat of valt de pret met de balans in de sound. Lightning Strikes Twice had dat precies goed, bij Peace Out is het een vlakke en veel te harde koptelefoonsound. Op zich goede songs als het Cheap Trickachtige “Hello Everybody”, “Rockstar” en de powerballad “Leave The Light On For Me” krijgen zo een foute eightiesmix mee, waar ik juist een heldere en wat meer basic sound zou willen. Jammer, want Peace Out is daardoor aardig, maar niet meer dan dat.
mij=Frontiers/Rough Trade