Er was een tijd dat de eerste albums van Paradise Lost een vast plaatsje hadden naast mijn cd-speler en discman. Een zelden vertoonde reeks klassiekers waarbij een zwakke broeder aanwijzen onmogelijk was. Staalkaarten van death/doom/gothic. Wat ze daarna deden (met rare bijna Depeche Mode-achtige uitstapjes) was niet per sé slecht, maar het had nooit meer dezelfde impact op me. Toen ik ergens online een snippet hoorde van een de nieuwe tracks van The Plague Within spitste ik gelijk mijn horen. Huh wat? Paradise Lost keert terug naar zijn roots? Dat leek me in eerste instantie een soort van oudejongenskrentebroodzwaktebod, tippen aan klassiekers als Icon, dat zou toch volstrekt onmogelijk zijn? Bij nadere beluistering van dit nieuwe album blijkt dat inderdaad zo te zijn. Maar mag je de lat nog zo hoog leggen? Overtuigen doet The Plague Within namelijk wel. Het is een overtuigend duister album met Paradise Lost in topvorm. Teruggrijpen op het verleden kan dus wél op een manier die niet een gemakkelijke weg naar faam is. Zelfs de grunt van Holmes is nog steeds prima in orde en is een prima aanvulling op zijn normale zang, terwijl daar dik twintig jaar na die topalbums best wat sleet op had kunnen zitten. Met de death doom op The Plague Within is dan ook niets mis, maar gezien de zijstap van gitarist Greg Machintosh met Vallenfyre en het frontmanschap van Nick Holmes bij Bloodbath is het eigenlijk ook wel een logische stap dat Paradise Lost wat verhardt. Doordat ze daar nog wat extra variatie aan toevoegen richting zowel uptempo (stukken “Flesh From Bone” gaan gewoon richting Slayer-snelheden) als superslow wordt het alleen maar leuker. Het maakt The Plague Within zo maar plotsklaps tot mijn op vijf na favoriete Paradise Lost-album. En dat had ik niet meer verwacht mee te maken!
mij=Century Media