Het vierde album van de Canadese Sarah MacDougall heet Grand Canyon. Het is geen ode aan het prachtige natuurwonder in de Verenigde Staten maar is als metafoor voor grootsheid bedoeld. Haar voorgaande albums zou je in het hokje alt.country kunnen stoppen, op haar nieuwe album wilde ze het dus groots aanpakken en haar in beginsel eenvoudige liedjes rijk arrangeren en muzikaal verbreden door ze in te kleuren met strijkers, synths en blazers. En dat doet ze goed. “Malmö I Mitt Hjärta”(MacDougalls moeder is Zweeds en ze woonde zelf tot haar achttiende in Malmö) bijvoorbeeld wordt door een strijkersarrangement naar een mooie climax toe geleid. Of het mooie indiepopliedje “Baby, It’s Only Rock And Roll” wat weer eindigt met sfeervolle strijkers. MacDougalls stem is hoog en ijl, en doet mij in de verte denken aan die van countryzangeres Nanci Griffith. Die stem komt goed tot haar recht in wat rustigere nummers als “Devil’s Gap” of sfeervolle opener “I Want To See The Light”(Lost From Our Eyes). Sarah MacDougall wilde op Grand Canyon uitpakken en dat is gelukt in zeven van de acht indiepopliedjes. Die klinken weids en rijk als de albumtitel en MacDougalls vader-en moederland. “The Story Of Pippi And Lionheart” is de enige wanklank op dit album. Met onzinnige tekst en melodie is het een dissonant in het verrassende en afwisselende album dat Sarah MacDougall met Grand Canyon heeft gemaakt.
mij=Pledge