Sonny Landreth is zo’n muzikant waarvan iedereen met een béétje smaak wel iets in zijn platenkast heeft staan, vaak zonder het te beseffen. Hij is inmiddels op letterlijk honderden platen te horen, van John Hiatt, Eric Clapton, Johnny Winter en John Mayall, maar ook van Tanita Tikaram, Terence Trent d’Arby en Peter Maffay. Zijn productie van solo-albums valt daarbij in het niet: dit is pas zijn dertiende solo-album – inclusief live-albums en jaren na dato samengestelde albums – in een carrière die al ruim veertig jaar duurt en eigenlijk zit in die productie pas dit decennium wat regelmaat. Zijn bijnaam is “The King Of Slydeco”: zijn blues kent duidelijke zydeco-invloeden – hij begon ooit in de band van “The King Of Zydeco” Clifton Chenier – en bovendien is Landreth een meester op de slidegitaar. Met een bijzondere techniek: het glazen buisje (de slide) zit over zijn pink, en daardoor kan hij terwijl hij de slide gebruikt ook (gedeeltelijke) akkoorden aanslaan. Op Bound By The Blues houdt hij zich bezig met traditionele blues, die zijn bijzondere spel goed tot uiting laat komen. In kleine bezetting, met alleen zijn vaste liveband erbij, drummer Brian Brignac en bassist David Ranson. Het album telt vijf eigen songs en vijf covers: twee van Robert Johnson en verder covers van Elmore James, Skip James en Big Bill Broonzy (een heerlijke versie van “Key To The Highway”). Bij eerste beluistering valt het verschil tussen covers en eigen songs niet eens zo op, omdat Landreth de covers flink verbouwt richting zydeco. Luister maar eens naar Robert Johnsons “Walkin’ Blues”, dat hier veel vlotter en vrolijker is dan het origineel. Dat is deels dankzij de zangstem van Landreth, die amper een spoortje rauw heeft, met in de eigen tracks zanglijnen die wel aan Eric Clapton doen denken. Zonder haast of gejaagdheid bouwen Landreth en zijn band songs op met veel ruimte tussen de instrumenten. En of je nu de covers beluistert of de eigen tracks – zoals het aan Johnny Winter opgedragen “Firebird Blues”-, het klinkt allemaal even ontspannen. Let wel: ontspannen, niet braaf, vlak of klinisch. Integendeel, de kleine bezetting en het heerlijke slidewerk van Landreth zorgen ervoor dat Bound By The Blues drie kwartier dik genieten is.
mij=Provogue