Wel of niet nieuwe afleveringen van Twin Peaks, dat was de vraag. Gaat David Lynch er wel of niet mee aan de slag? De laatste tussenstand is volgens mij van wel, maar morgen kan het weer anders zijn. De band Twin Peaks heeft hier echter niets mee van doen. Het kwartet komt uit Chicago en bestaat nu een paar jaar, maar maakt eigenlijk muziek die al voor de eerste Twin Peaks-aflevering, begin jaren negentig, zijn oorsprong vond. Niet door leden van Twin Peaks zelf, nee, je hoort de muziekhistorie waarin bands als The Stones en The Velvet Underground hun opwachting maakten. Recentere evenknieën zijn Pixies en Ty Segall, maar vul vooral je eigen namen in. De kern is echter dat er rock ‘n’ roll gespeeld wordt en dat het in een wat rauwe variant gebracht wordt. Wild Onion is hun tweede album en kwam augustus vorig jaar al uit in hun thuisland. Kennelijk zijn er redenen dat wij later aan de beurt zijn. Maar goed, ik moet het over Wild Onion zelf gaan hebben. Ik had het dan wel over rock ‘n’ roll met een rauwe rand, maar eigenlijk is het vooral een songschetsboek dat zestien nummers oplevert. Een schets die gemiddeld net de twee minuten klokt, waarbij er per nummer details worden ingekleurd of geaccentueerd. Zo krijgt de stem van Cadien Lake James in opener “I Found A New Way” alle ruimte om te schreeuwzingen. In het aansluitende “Strawberry Smoothe” is het dan de ritmesectie, dan de gitaar en dan toch weer de zanger van dienst die naar voren wordt geschoven. Ongemerkt zit ik tijdens het draaien van de plaat aan mijn platencollectie te denken die ik eigenlijk van stal wil halen om al die oude troetelplaten te draaien. Wild Onion kan hier echter prima tussen, want ik durf toch wel te stellen dat de liedjes bijna ongemerkt krachtig zijn. Dit zijn de platen waar uw recensent het voor doet. En de nieuwe Twin Peaks-opnames? Het zal me eerlijk gezegd worst zijn.
mij=Caroline/Universal