Sorry! Ik was even druk met dj’en, conferenties en relaties het afgelopen half jaar. Het schrijven en onderhouden van deze website schoot er een beetje bij in. Ik heb intussen een hele stapel muziek waarover bakken interessants te schrijven valt. Dat ga ik dus maar eens inhalen de komende zomer. Inspiratie is er ook genoeg; bij een recent feest waar ik was draaide DJ Qoqonut een onbekende fantastische instrumentale discostamper van 7 minuten met elastieken baslijntjes waar dj’s als Hunee, Antal en Sadar Bahar trots op zouden zijn geweest. Ik kon shazammen wat ik wilde, de naam was niet te vinden. Erger: de dj wilde ook niet verraden wat het was geweest. ‘Goed speuren’, grijnsde hij. Terwijl ik alweer bij daglicht naar huis fietste bedacht ik me dat het juist wel goed was zo. Legendarischer kan het immers niet. In dit Spotify- en Apple Music-tijdperk lijkt wel alles met een klik te vinden, maar het gaat juist om de beleving. Al hoop ik natuurlijk stiekem dat Shazam het een volgende keer wel doet…
The Many Faces Of is een nieuwe serie 3CD-verzamelaars voor een schappelijke prijs (ik betaalde €12). Er bestaan ook delen over Genesis, Black Sabbath, AC/DC, Yes, The Doors, Deep Purple en Pink Floyd. Als Daft Punk-fan was ik ogenblikkelijk geïntrigeerd; op deze Daft Punk-verzamelaar staat immers geen enkel Daft Punk-nummer. Vier officiële remixen worden op CD1 uit de mottenballen gehaald, waarvan eentje al eens op de Musique-verzamelaar stond (“Mothership Reconnection”). Ook de I:Cube-remix is nog wel lekker funky, maar verder is het niet veel soeps. Ook horen we wat recente vullers van Nile Rodgers en Giorgio Moroder (wiens laatste album door de stichter van het Duitse label Gomma recent niet helemáál terecht de grond in werd geschreven), en twee ouwe singles van Benjamin Diamond, die nog meezong in Stardusts hit “The Music Sounds Better With You”. Al met al staat CD1 vol met matige goedkoop-meeliften-op-de-hype-liedjes. Niet de eerste keer dat een platenbaas dat met Daft Punk probeert.
Maar het is wel leuk geprobeerd. Op CD2 vinden we namelijk ‘roots & influences’. Van de band Space had ik nog nooit muziek gehoord. Volgens de makers van The Many Faces Of en liner notes-schrijver Marcelo Montolivo is dit Franse spacedisco-duo – vaak verkleed als astronaut – de directe voorvader van Daft Punk. Ook Cerrone, bands als War en The Whispers komen langs. De vader van Thomas Bangalter (Daniel Vangarde) produceerde in 1978 het nummer “Cuba” van de Gibson Brothers. Dat is met afstand het lekkerste nummer van de hele cd-set, hier vertegenwoordigd in een glorieuze lange versie van bijna 8 minuten. Alleen al vanwege dat nummer is The Many Faces of Daft Punk voor mij geen miskoop, maar dat is meer geluk dan wijsheid.
Want dan moet je CD3 nog door, met het thema ‘nu-disco’. Alleen die genrenaam is al gruwelijk: acts die zichzelf nu-disco noemen vond ik al nooit leuk. Het is een ontzettend kunstmatig bedacht hokje dat op Wikipedia bestaat sinds 2007 en daar zelfs tot 2013 met deephouse werd geassocieerd (al helemaal niet mijn ding). CD3 begint al gelijk met een slechte remix van “Get Lucky” (hier eentje van Karen Souza/5prite). Had dan die versie van George Barnett gepakt, verdient die arme jongen ook nog eens wat. Overigens heb ik recent uitgebreid uitgezocht of er goede clubremixen bestaan van Mark Ronson’s “Uptown Funk”, de hit die geluidstechnisch de meeste dynamiek (en de minste ‘loudness’) heeft sinds “Get Lucky”: het antwoord luidt nee, maar wat er nog het meest bij in de buurt komt is Danny Dove’s platte bootleg. Maar dat terzijde. Goeie disco heeft juist dynamiek, klinkt liefst een beetje cheesy en wankel zoals veel newretrowave tegenwoordig. CD3 staat juist vol met technisch perfecte, muzikaal zielloze en totaal inwisselbare Beatport-nudisco van mij onbekende artiesten als Kiwi Funk, G-Love Divine, A&D, DJ Fuzzy en Dino Grand & Roni Iron. De vocals zijn stom en er zit zelfs een afgrijselijke Earth, Wind & Fire-sample tussen. Met Daft Punk heeft dit geen fluit te maken, en CD3 verdient geen plek in mijn kast. Had dan een getrouwe artiest als Uppermost of wat scenevrienden uit Parijs hier opgenomen. “Da Funk” was in 1995 zo goed omdat het in een tijd waarin disco en funk waren foutverklaard durfde af te wijken van de doorsnee techno en eurohouse. Aan nudisco daarentegen is werkelijk niets nieuw. Gemiste kans.
mij=Music Brokers