Tot nu toe had Bonfire één bandlid dat vanaf 1978 in de band zat, zanger Claus Lessman. Na onenigheid tussen hem en mede-oprichter Hans Ziller (tussen 1989 en 1992 geen bandlid, maar wel de houder van de rechten op de naam Bonfire) kwam een einde aan dat dienstverband. Toen het stof was opgetrokken waren alleen Ziller en drummer Harry Fleischmann nog over. Ziller maakte van zijn tweede bandje EZ Livin’ het nieuwe Bonfire en ging vrolijk door. Uit EZ Livin’ kwam onder andere zanger David Reece mee, ooit zanger van Accept en later actief met onder andere Bangalore Choir. Het resultaat van die nieuwe bezetting is Glörious – met heavy metal umlaut, ja. Bonfire was altijd al een typisch Duitse band: refreintje-coupletje-refreintje-poprock met een bak echo. Daar is niks mis mee, maar je moet er wel van houden. Reece is gezegend met een stem die alles heeft wat een rockstem nodig heeft: rauw, met een randje sirenekwaliteit en in de uithalen heeft ‘ie wel wat weg van Paul Stanley. Dat komt goed uit, want qua composities doet Bonfire net als Kiss in popmuziek die doet alsof het hardrock is. Het intro is meestal niet slecht – ook al zijn de invloeden, zoals bijvoorbeeld Michael Schenker en John Sykes, daarin veelal goed aan te wijzen – maar verderop rijgen ze de clichés zijn aan elkaar, muzikaal en tekstueel. Nou zijn de meeste Bonfirefans daaraan gewend en dat zal hen dus ook deze ronde niet storen, behalve misschien bij het kitscherige semi-titelnummer “We’re Glorious”, dat zo als inzending voor het Eurovisie Songfestival gebruikt zou kunnen worden. De afsluiting van deze cd zullen ze waarschijnlijk minder waarderen: redelijk overbodige opnieuw opgenomen versies van “Sweet Obsession” en “American Nights” (beide oorspronkelijk uitgekomen op het tweede album Fireworks) en Bonfires eerbetoon aan Joe Cocker, met een versie van “With A Little Help From My Friends”. Die laatste is typisch zo’n cover die je beter kunt bewaren voor concerten. Elke andere versie blijft een slap aftreksel van het ‘origineel’ van Joe Cocker en helaas is dat hier zeker het geval. Dat Bonfire in clichés doet is geen verrassing, het is alleen bij ieder album de vraag of de uitschieters naar boven of naar beneden gaan. Deze ronde gaan ze vooral naar beneden, vrees ik.
mij=Borila/Bertus