Darkhaus – My Only Shelter / Providence EP

Afgelopen weekend was ik met twee vriendinnen op Amphi Festival in Keulen. Tja, als Summer Darkness niet meer bestaat, dan maar op naar Duitsland he… Daar doen ze nog wel aan gothicfestivals. Iedereen komt er in spannend zwart, alles kan en mag, en er zijn nauwelijks van die irritante fotograferende profiteurs zoals in Nederland altijd. Kortom, de dark scene leeft daar nog wel. Sterker nog, Amphi bestaat sinds 2005 en had dit jaar zijn locatie opgeschaald naar de plaatselijke Arena, en zo was het in 1983 echt nog niet. Maar of het bij Amphi tegenwoordig nou zo om de muziek draait? Laten we wel wezen, een groot deel van de line-up is hetzelfde als in 2013, en veel van de acts – inclusief headliners als And One en VNV Nation – hebben al jaren niets relevants meer uitgebracht. En dat gaat al jaren zo, ook op de andere gothfestivals als M’Era Luna en Wave Gotik Treffen. Acts als DAF en The Birthday Massacre vond ik leuk om eindelijk eens live te zien en Welle:Erdball blijft eeuwig goed, maar zoiets is persoonlijk. The Mission vond ik pijnlijk slecht, typisch van die oude mannetjes die het nog eens proberen. Je kunt veel zeggen over Summer Darkness, en dat is in diverse Facebook–discussies ook gedaan, maar die organisatie heeft in elk geval geprobeerd om nieuwe acts er een kans te geven. (En nieuwere goede gothacts als Youth Code of The Soft Moon zijn in Nederland intussen gelukkig niet onopgemerkt gebleven, waarover binnenkort meer.) Een van de weinige ‘nieuwe’ acts op Amphi was Darkhaus, een Schotse blend van vijf muzikanten met verschillende nationaliteiten, onder wie Rupert Keplinger van Eisbrecher en Gary Meskil en Marshall Stephens, die respectievelijk al 24 en 8 jaar in Pro-Pain zitten. Echt nieuw, nee dus, maar live klonk het sympathiek en overtuigend. Als een handige kruising van Pain, Daybroke en HIM. Kortom, vlakke gitaarrock met een lekker simpele opbouw, een duister randje en vertwijfelde maar hoopzoekende teksten. Hun debuutplaat My Only Shelter uit 2013 heeft een paar nummers die zeker in Amerika hits geworden hadden moeten zijn. “Our Time”, “Don’t Close Your Eyes” en “Breaking the Silence” zijn denk ik het meest catchy. Oja, en die Rammstein-achtige Kinky J-remix van “Life Worth Living” natuurlijk, die de band hoognodig eens op YouTube moet zetten. Maar ja, bij “Apostle” gaat wel mijn Nickelback-alarm af…
De reden om Darkhaus alsnog te bespreken is hun nieuwe EP, met de songs “The Fire Within” en “Side Effect of Love”, die beide net dat tandje zwaarder en beter zijn dan de debuutplaat, en niet minder catchy. “Het ging erom hoe we onze emoties het meest konden laten doordringen. Het is geen ruwe undergroundshit, eigenlijk bijna mainstream zelfs. Dan zijn we maar wat minder cool”, verdedigde Keplinger zich in het blad Sonic Seducer. Hij legt er ook uit hoe hij met Gary de band oprichtte; Gary schrijft de teksten en hij de muziek. Toen ontmoetten ze de Schotse zanger en songwriter Kenny Hanlon, wiens songs “Apostle” en “Life Worth Living” in de smaak vielen en in een bandversie op My Only Shelter belandden. Het akoestische origineel van “Life Worth Living” is ook op de Providence EP gezet. Wel aardig om zo’n blauwdruk voor de band terug te mogen horen!

mij=Raw Head / Oblivion / SPV