Dimino staat voor Frank DiMino. Dat in de zoekmachine Domino’s Pizza verschillende keren naar boven kwam vóór DiMino zelf zegt wel iets over de recente successen van de man – die waren dan toch vooral op de achtergrond. Toch is hij niet zomaar iemand, want hij was zanger van Angel. Een band die werd ontdekt door Kiss’ Gene Simmons en bekende namen als Gregg Guiffria (House Of Lords), Rudy Sarzo (bassist bij bijna elke rockact van naam), Fergie Frederiksen (Toto) en Ricky Phillips (Bad English, Styx) aan een opstapje hielp. Angel haalde echter nooit het grote succes en voor DiMino was het na een nummer op de soundtrack van Flashdance en een plek achter de microfoon bij het Paul Raymond Project qua successen wel bekeken. In allerlei lokale Las Vegas classic rockbands en als zangcoach heeft hij vervolgens zijn brood verdiend. Sinds de eeuwwisseling is ook Angel weer actief, maar nieuw materiaal is toch alweer van vijftien jaar geleden. Tot nu dan. Dimino is een apart project, maar met hulp van Angelcollega’s gitarist Punky Meadows en drummer Barry Brandt. Daar blijft het niet bij, want de productie is van Paul Crook (musical director bij Meat Loaf) en er zijn bijdragen van Oz Fox (Stryper), Eddie Ojeda (Twisted Sister) en Rickey Medlocke (Blackfoot, Lynyrd Skynyrd). Grappig is wel dat DiMino een echte galmer is, de gitaarsolo’s van het betere gooi- en smijtwerk zijn, maar de composities toch vaak in de hoek van Foreigner zitten. Fraaie melodieën, smaakvolle koortjes en eigenlijk helemaal niet zo heavy. DiMino’s galmen-met-een-randje-blues lijkt wel wat op de zang van UFO’s Phil Mogg, met bij de uithalen nog een extra stukje aardappel in de keel. Dat alles levert een fijne mix van hard en zacht op. De productie is lekker ouderwets, waarbij vooral de drums wat verder naar achteren gemixt staan, zoals in het pre-iPod-tijdperk. Het songmateriaal is heel behoorlijk en er is bovendien een mooie balans in tempo, met fraaie ballads (“Even Now”) en uptempo rockers (“Mad As Hell”). Na het beluisteren van Old Habits Die Hard vraag ik me vooral af waarom DiMino nooit is opgepikt door een grote band. Het zal wel het Terry Brock-syndroom zijn: steevast op de verkeerde tijd op de verkeerde plek. Hoe dan ook, ik heb anno 2015 genoten van een ouderwets lekkere rockplaat.
mij=Frontiers/Rough Trade