Als we iets schrijven over Galactic, moet er ook iets komen over Galantis. Waar Galactic een vage funky jamband uit New Orleans is, is Galantis een Zweeds gelegenheidsduo op een major label dat radio-EDM-producties uitbraakt. Kortom, ze hebben helemaal geen fluit met elkaar te maken. Maar ja, wat moet je dan melden over Galantis? Hun belachelijk catchy stotterhit “Runaway (U & I)” was al overal te horen, te beginnen op SLAM FM, heel dit debuutalbum staat vol met vergelijkbare pogingen tot hits en zelfs het gekochte Vice-verhaal weet er weinig meer van te maken dan ‘ja, die Zweden hebben een fijn popgevoel’. Ja, duh, want over Miike Snow en Style of Eye (waar Christian Karlsson en Linus Eklöw namelijk eerder in speelden) kun je ook weer diezelfde standaarddingen melden. Met heel Pharmacy kun je de vloer van elke mainstreamdisco moeiteloos vullen, of de halve playlist van het eerdergenoemde SLAM, maar deze plaat is zelfs voor dj’s volkomen oninteressant. Over een week is er weer zo een. “Peanut Butter Jelly” valt nog op omdat de song een poging doet om soultrompetten van weleer te laten herleven, maar dan saai. Ongeïnteresseerde, repetitieve vocals, toeters, voorspelbare drops, altijd hetzelfde aantal beats per minute, alle instrumenten zijn naar hetzelfde luide niveau gemixt (die dynamiek deed Mark Ronson nou juist zo goed…) Zelfs de clip is schaamteloos. Kortom, Galantis is net zoals de laatste Madonna: niet slecht omdat het kwalitatief slecht is of qua productie (integendeel), maar omdat het je als luisteraar zo verdomde weinig uitdaagt. Het is luie formatmuzak. “Smile” staat er niet op, wat boeit het ook. Nóg zo’n song. Je kunt je zelfs afvragen waarom Pharmacy nog in albumvorm wordt uitgegeven, want labels als Kobalt en Spinnin’ verdienen toch al meer aan YouTube-video’s dan aan mp3-verkoop (wat al dan niet legale downloads laat lonen). Tegelijkertijd past Galantis in de trend van zogenaamd nieuwe muziek die eigenlijk niet nieuw is, want het moet scoren. Wat onderscheidt Jack Ü, Years and Years, Alesso, Zedd nou nog van Calvin Harris, Avicii, Hardwell, Pitbull en noem ze allemaal maar op? Te saai om ook maar iets over te zeggen. Nee, niet zo raar dat negatieve recensies schaars worden tegenwoordig. Goed, dan ga ik me nu aan de nieuwe Miami Horror wagen…
mij=Big Beat / Atlantic / Warner