Neal Schon lijkt het de laatste jaren alleen maar drukker te krijgen. Okee, Journey brengt niet elke twee jaar een plaat uit, maar Vortex is wel al zijn derde soloplaat in vier jaar! Alsof dat niet genoeg is, is hij momenteel ook het voorprogramma in de Journeytournee en speelt ‘ie dus twee concerten per avond. O, en ik zou het nog bijna vergeten: Vortex is een dubbelalbum. Achttien nummers, variërend van anderhalve minuut tot ruim tien minuten, samen bijna honderd minuten instrumentale gitaarrock. Gelukkig beheerst Schon heel wat meer stijlen dan AOR, zoals al te horen was op zijn voorgaande instrumentale plaat The Calling. Eenkennig is ‘ie ook al niet, zodat er zelfs een track opstaat van een van de drie andere toetsenisten op dit album, Igor Len, de pianoballad (!) “Eternal Love”. De andere twee toetsenisten zijn Journeymaatje Jonathan Cain en Jan Hammer, met wie Schon begin jaren tachtig al succesvol samenwerkte. Dan is er nog één muzikant ongenoemd: drummer Steve Smith, ex-Journey. Een verzameling grote namen dus, maar natuurlijk draait het om de gitaar van Neal Schon. Zoals gezegd is Schon van alle markten thuis. Vaak wordt in de details de sfeer gemaakt, zoals met de Spaanse gitaar in “El Matador”. Moeiteloos lijkt hij weg te blijven van de notendiarree. Bijna achteloos snelle passages zijn er wel, maar ze zijn ook altijd volstrekt op hun plek in de melodie. Qua opbouw van de songs doet het vaak denken aan Joe Satriani, met natuurlijk het herkenbare melodieuze spel van Schon. De ene keer is het wat proggier, de andere keer was het een prima basis voor een AOR-track geweest, vaak zitten er fusionelementen in en in opener “Miles Beyond” (opgedragen aan Miles Davis) zitten klanken uit de wereldmuziek. Een romanticus is hij ook, want het klassiek getinte “Triumph Of Love” schreef hij voor op zijn bruiloft – zijn vijfde, hij is een serieel romanticus. Is twee cd’s instrumentale gitaarmuziek niet wat veel van het goede? Ach, één cd instrumentale gitaarmuziek is al wat veel voor wie geen gitaarnerd is. Neal Schon is een van de groten uit de rock en een van de weinigen die twee cd’s lang instrumentaal tekeer kan gaan zonder dat het één grote notenbrij wordt. Ik heb hem in elk geval nooit voortijdig afgezet. Vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan.
mij=Music Theories/Mascot