Dekmantel Soundsystem kon het en Noisia nu ook: een eigen festival. Noisia Invites heet het, komend weekend. Onder die noemer organiseerde het Groningse drum’n’bass-trio al eerder tientallen clubnachten met befaamde gasten als Skrillex, Loadstar, Calyx & Teebee, Evol Intent en TC. Hun label Vision Recordings bestaat 10 jaar en al in maart verscheen een verzamelaar met een overzicht van Noisia’s werk. Het is geen “best of”-verzamelaar, want dan hadden tracks als “Tommy’s Theme”, “Lilith’s Club”, “Facade” of “Running Blind” er wel bijgestaan, maar volgens mij is het wel voor het eerst dat een ouwe classic als “Stigma” integraal (niet in een mix) op cd verschijnt. De tracks lopen keurig van oud naar nieuw, samenwerkingen met Phace, Black Sun Empire en Spor staan erop, en met de bijdragen van Mefjus en Hybris staat er ook wat nieuw werk bij. “Oh Oh” van de Purpose EP laat horen dat Noisia net zo’n lekker gehoor voor rare geluiden heeft als Major Lazer, alleen hier in een dikker genre. Het is – net als Split the Atom – een keurig visitekaartje van Noisia’s kunde als producers.
Bij een verzamelaar als deze hoort een biografie. Noisia had al jaren veel producties gemaakt (volgens Wikipedia sinds 1998) voordat ze überhaupt hun label Vision in 2005 oprichtten. Ik heb nog ergens op een oude cd-recordable hun “Sweet Dreams”-remix staan… Noisia was met Black Sun Empire al jarenlang de betrouwbaar grootste dnb-publiekstrekker in de Nederlandse clubs, voordat ze in 2010 eens een album uitbrachten. Overigens stonden er bij die optredens soms maar twee van de drie Noisia-producers op de planken. Misschien is dat wel het geheim van de grote, blijvend sterke creatieve output van dit team. Vanaf 2008 ging Noisia ook albums produceren, schreven ze de muziek voor o.a. The Upbeats, I Am Legion, Kraantje Pappie, Hadouken en Krause, maakten ze soundtracks voor de games Devil May Cry 5, Gran Turismo en Wipeout 2048, bouwden ze drie nieuwe studio’s, en begonnen ze muziek van andere artiesten te releasen op de labels Division en Invisible. Kortom, een powerhouse voor Nederlandse begrippen. Goed, dat schrijven bladen over Tiësto en Hardwell ook, maar die hebben wél de knieval voor de simpele discohouse gemaakt en tegelijkertijd nooit mijn gevoel voor smaak, subtiliteit of humor gedeeld. Van Noisia was en ben ik fan (sorry nog dat ik ooit schreef dat het Noisia-logo slecht leesbaar was! Gewoon zo laten!). Ik zie dat ze telkens nieuwe, gave ambities najagen. En ik snap ook goed waarom Noisia niet echt in albumconcepten denkt. Dat ze slechts twee keer genamedropt werden in Mary Go Wild, vind ik een grote schande. Ik ben trouwens nieuwsgierig naar de dingen die ik niet kan opschrijven: zou Noisia ghostproducen, anderen opleiden (zoals Skrillex), of met hardwareproducenten samenwerken? Wat is er eigenlijk nog niet voor deze act weggelegd? Ik houd ervan zoals Noisia groeit; ze zijn voor zover ik weet geloofwaardig en underground gebleven in hun muziek en optredens, terwijl ze tegelijkertijd wel een groot mainstreampubliek bereiken. Als geslaagde jongensdroom in de Nederlandse elektronische muziek weet ik geen beter voorbeeld dan Noisia.
mij=Vision / Ingrooves