Cineploit Records, de labelnaam, verraadt het eigenlijk al: ze houden zich bezig met filmmuziek en exploito. Ze brengen twee series cd’s uit: Cine en Exploit. De titel van het Cine 12-album zorgt voor de definitieve duidelijkheid: Revisiting Obscure Library Music. In tegenstelling tot bij eerdere releases worden geen oude soundtracks onder het stof vandaan getrokken, maar het betreft hier library music: muziek die gemaakt werd zonder een specifiek project in gedachten, die later gebruikt kon worden als achtergrond voor voor film, televisie, radio en reclame. Allemaal uit de jaren zeventig, op afsluiter “Gypsy Manou” na, die nog net uit 1980 dateert. Grote man achter Orgasmo Sonore is de Canadees Frank Rideau, die de Italiaanse filmmuziek van destijds aanzienlijk hoger inschat dan wat er nu wordt uitgebracht. Elk van de tracks krijgt een heldere omschrijving mee: ‘Upbeat and steady rhytmic progression with melodic strings’ (“Prairies”), ‘fuzz rock guitar to evoke historical grandeur (“Tempo Sospeso”), ‘Electro pop carousel driven by a rotative rhythm’ (“Electric Manges”). Tegelijk is de aard van de muziek niet veranderd. Het was destijds al muziek die bedoeld was voor de achtergrond, dus de opbouw van de tracks is eerder makkelijk in het gehoor liggend dan opvallend. Het grappige is dat of er nu spacerock te horen is, wijdepijpenfunk of dwarsfluit, het door de toetsen en synths vooral uiterst Italiaans klinkt. Fiatjes 500 op zonnige heuvels, jeugdige zorgeloosheid, ver weg van de drukte en rommel van de grote stad. Het is goed te horen dat Cine 12 met liefde en toewijding is gemaakt. Ondanks de verschillende stijlen is de sfeer behouden gebleven in een vlekkeloze productie. Een album met obscure achtergrondmuziek wordt daarmee een sfeervol document van vervlogen tijden.
mij=Cineploit Music