Blues is het etiketje wat vaak op de Engelse muzikant Sean Taylor geplakt wordt. Enigszins bevreesd begon ik dan ook aan zijn zevende album The Only Good Addiction Is Love. Een heel album vol blues trek ik over het algemeen namelijk niet zo goed. Al snel bleek dat je Taylor tekort doet door hem in het blueshokje te stoppen. Sean Taylor is vooral een erg goede gitarist en op zijn muziek valt niet echt een label te plakken. Het heeft zeker invloeden van blues maar als ik het dan toch zou moeten omschrijven zou ik het singer-songwriter/folk op hoog niveau noemen. De inspiratie voor dit album haalde hij uit de schilderkunst en literatuur. “Lorca” is een prachtig instrumentaal stuk met een Spaans tintje over de dichter Federico Garcia Lorca, “Rothko” is een eerbetoon aan de abstracte schilder Mark Rothko. Jack Kerouacs novelle “Desolation Angels” is het onderwerp van het gelijknamige nummer en “The White Birds” is een gedicht van W.B. Yeats dat Taylor op muziek heeft gezet. Alle elf nummers zitten muzikaal perfect in elkaar en klinken ook volmaakt door de productie van Mark Hallman. Er is geen noot te veel of te weinig en Taylors fluisterstem, die me aan die van Sam Beam van Iron & Wine doet denken, staat geheel in dienst van het liedje. Speciale vermelding geef ik aan violiste Hanna Piranha die het titelnummer en “Les Rouges Et Les Noirs” met haar spel een flinke dosis melancholie meegeeft. The Only Good Addiction Is Love is door allerlei kunstvormen geïnspireerd en is uiteindelijk zelf een muzikaal kunstwerk geworden.
mij=Sean Taylor Songs