Sharon van Etten – I Don’t Want To Let You Down

En toen stond Are We There in de File Under-jaarlijst 2014. Tja, dat terwijl niemand van de schrijvende garde hier ooit aan haar albums – het zijn er inmiddels toch al vier stuks – woorden vuil maakte. Vooruit, er was een interview. Een tijd daarvoor, dat wel. Ik geef toe dat ik nooit de moeite heb genomen om me in haar werk te verdiepen. Maar Sharon van Etten bleek ondertussen vooral de harten gewonnen te hebben van de fotografen. Ik begrijp waarom als ik haar foto’s zie, maar ook op muzikaal gebied mag ze hier toch wel wat meer aandacht krijgen. I Don’t Want To Let You Down is haar eerste EP en bevat vijf songs waaronder een afsluitende livetrack. Van Etten heeft een donkere stem die je probeert te betoveren met haar sombere liedjes. De opener en titeltrack zou een lekkere binnenkomer kunnen zijn, maar wat een overheersende lelijke drums zijn er. Het zet de zang en gitaar op een tweede plek, en dat verdient het liedje niet. Het aansluitende “Just Like Blood” is wat dat betreft beter, al is er ook hier het lelijke drumgeluid, maar er is een piano en haar stem die wat meer ruimte krijgt. Hierdoor werkt de bezwering beter, maar nog niet optimaal. Eindelijk in “I Always Fall Apart” komt het helemaal goed: de piano, de stem, de cello. Het klopt, maar er zijn vooral niet die vervelende drums. Als het maar klein gehouden wordt. Het blijkt het hoogtepunt te zijn van deze EP. “Pay My Debts” had ook een hoogtepunt kunnen zijn, maar daar zijn de lelijkerds weer. Uiteindelijk is er nog het live-nummer “Tell Me” waar ik eigenlijk hoop dat het gaat knallen, want het is op deze EP allemaal wel erg ingetogen. Gevoeligheid gedijt het best als er ook ruigheid is. Ook hier is de mix met de drums niet lekker. Nee, dit is niet de recensie die ik eigenlijk verwachtte te schrijven. Ik zal eens gaan grasduinen in haar eerdere albums of die me beter bevallen. Deze EP overtuigt mij in ieder geval niet.

mij=Jagjaguwar