Ook alternatief muziekland ontkomt niet aan marketing, dat was al zo bij Elvis en The Beatles. De Engelse The Vaccines lijken een stoere band op de hoes van hun nieuwe (en derde) schijf English Graffiti, maar het is in scene gezet. Er is iemand die ze stoer wil laten lijken. Ook die fles drank die achterovergeslagen wordt door de voorman Justin Young, be-la-che-lijk. Gelukkig hebben we tegenwoordig festival-tv, zodat ik het zelf even kan checken aan de hand van het concert dat ze gaven op Glastonbury. Muzikaal niets mis mee, maar ik signaleer witte broeken. Hoe niet rock ‘n’ roll wil je het hebben? Sterker nog, op Rock Werchter draagt Young zelfs een showpak. Tsss…. Hij is Elvis niet. Ik kom hierop omdat er zeker op hun debuut What Did You Expect from The Vaccines? nogal achteloos nummers werden neergezet die klopten, origineel waren, rock ‘n’ roll uitdroegen en ze een gouden toekomst beloofden. Mannen zoals jij en ik, maar wat een talent lieten ze zien. Na het wat teleurstellende vervolg is er nu dus een derde schijf waarvan ik hoopte dat ze de belofte weer terug zouden pakken. Er zijn nog steeds catchy liedjes, zoals de opener “Handsome” , “20/20” en “Radio Bikini”. Maar er klopt iets niet, want de achteloosheid lijkt plaats gemaakt te hebben voor bedachtzaamheid. Zo wordt menig spatje uit de band springen genadeloos om zeep geholpen in de productie en zijn de liedjes meestal niet te pruimen. . Ze slaan een nieuwe weg in, maar welke? Het is mij niet duidelijk. Op “Dream Lover” lijkt Joan Jett de inspiratiebron, “Minimal Affection” lijkt geïnspireerd door The Strokes toen ze elektronica aan hun geluid toevoegden en “(All Afternoon) In Love” heeft wel iets van Alan Parsons Project. Tja. Ze weten het waarschijnlijk zelf ook wel (of juist niet), want op de setlist op Glastonbury kwamen er verdacht weinig richtingzoekende songs voorbij.
mij=Sony Music