Het debuutalbum van de uit Oostende afkomstige The Van Jets stamt alweer uit 2007. Waar blijft de tijd? Inmiddels zijn ze toe aan hun vijfde album, getiteld Welcome To Strange Paradise. In acht jaar kan er veel veranderen, en The Van Jets zijn muzikaal zeker veranderd. Het maken van catchy songs zijn ze zeker nog niet verleerd, maar waar oorspronkelijk de gitaar op de voorgrond stond heeft nu het keyboard een heel voorname rol. Als producer heeft Leo Abrahams (Paolo Nutini, Oscar And The Wolf) goed werk verricht. Voor de mix tekende Tchad Blake (Arctic Monkeys, Elvis Costello). Er lijkt niets aan toeval overgelaten om dit kwartet ook internationaal te laten scoren. In hun thuisland staan ze op alle grote festivals (oké, op Rock Werchter was het nog geen hoofdpodium), maar in Nederland hebben deze Belgen nog weinig voeten aan de grond gekregen. Laat staan als we nog verder gaan kijken over de grens. Toch heb ik sterk het gevoel dat het nu wel moet gebeuren. Aan het album ligt het in ieder geval niet. Hun sound heeft door de keyboardpartijen nog dat beetje extra dat een breed publiek aan zou moeten spreken. In de opener en titeltrack wordt de trend gezet: ‘Welcome to Strange Paradise, do believe your eyes, it’s the party that’s never over’. En zo vieren we het feestje met de Belgen mee. Het zijn niet allemaal hapklare catchy brokken, zo neemt “Twelve Note Scale” de nodige onverwachte wendingen en zou het gevoelige “Pink & Blue” niet misstaan in het repertoire van Balthazar. Wat me het hele album door het hoofd gaat is Muse. Niet alleen door het geluid, maar ook doordat zij zich verder ontwikkelden en nu een megastatus hebben bereikt. Al vind ik de muzikale ontwikkeling van The Van Jets geslaagder. Ik hoop echt voor The Van Jets dat dit hun grote doorbraak wordt. Ze hebben het verdiend.
mij=Sony Music