Het is de laatste dag van de Vierdaagse wandeltocht en de Vierdaagsefeesten. Inmiddels zijn de wandelaars ‘s middags binnengewandeld of -gestrompeld via de Via Gladiola naar de finish vlakbij de Wedren, en het Valkhofpark maakt zich ook op voor een traditioneel druk bezochte laatste dag van het Valkhof Festival.
mij=Door: tBeest.
De wandelaars kunnen gelijk doorlopen naar het Entree-podium, waar 3voor12 Gelderland weer een tweetal acts aan het einde van de middag heeft geprogrammeerd. Achterdochtig is de band van Bram Derksen, die ooit begonnen is vanuit een gitaar en een cassetterecorder. Vandaag laat hij zijn band thuis en treedt hij solo op met gitaar ‘en een hoop kabaal’, zo lezen we in de vooraankondiging. Organisch, intens, rauw of eerlijk, als ik de verhalen zo lees. En met Nederlandstalige nummers over liefde, dood en drank, verpakt in mooie poëtische zinnen, aldus 3voor12 over een van zijn EP’s. Tegen etenstijd staat op datzelfde podium de Utrechtse Niek Pronk, en die neemt zijn band mee om zijn donkere, dromerige of venijnige bluessongs te vertolken in zijn moerstaal. Zijn beeldende teksten zouden zijn beïnvloed door Cash en Dylan.
Op het Club Voerweg-podium is er vanavond ‘Spectrum‘, voor liefhebbers van funk, house, disco en soul. Geen Saturday night fever of Abba, maar platen die eind jaren zeventig begin jaren tachtig de basis waren voor het ontstaan van de house en hiphop zoals we dat vandaag de dag kennen. De avond wordt gestart met Ferdi Blankena & Sense Unique uit Deventer, en die draaien de beste house en disco, uitsluitend vanaf vinyl. Daarna de analoge geluidstovenaar Pascal Pinkert, beter bekend als Dollkraut. De Amsterdamse Tukker is een liefhebber van 70 spacy synthesizers, disco, electro, en lo-fi-filmsoundtracks van John Barry en Ennio Morricone. Hier nog een mooi interview met hem trouwens van 3voor12. Davy Brandts, ook regelmatig te zien op evenementen van Drift, Doornroosje en 8BAHN, sluit de avond op dat podium af met een dj-set vol warme rauwe house en disco, altijd beïnvloed door een waslijst aan jazz, funk en soul-artiesten.
Bovenin het park zullen de Funk-a-Flex dj’s iedereen aan de Funk proberen te krijgen in de Tuin, en ze nemen de ghettodisco-koning DJ BoogieBuddha mee om dat voor elkaar te krijgen. Geen plaatjes maar vooral praatjes in de dagelijkse talkshow van Wintertuin Live in de Ruïne met Deborah Heijne, mede-eigenaar/oprichter bij Wereldkoks, schrijfster/theatermaakster Ilse Schaminee, en punkbluesband Shaemless voor een muzikale noot en een goed gesprek.
De Sint-Nicolaaskapel is vrijdag bezet door Extrapool Nachtportaal, oftewel ‘de drempel tussen feestgedruis en de stilte van morgen’. Een bijzondere collectie internationale acts werpen elk hun eigen bundeltje licht op duistere muziek, aldus het programmaboekje. Interessant vind ik bijvoorbeeld Strand om 21:00 uur met de Belg Bert Dockx (Flying Horseman, Dans Dans) met z’n poëtische luisterliedjes. De wereldberoemde luitspeler Jozef van Wissem daarna, geboren in Maastricht, maar tegenwoordig woonachtig in Brooklyn. De minimalistische componist speelt vanavond de luit mét soundscapes. Hij won overigens in 2013 de Cannes Soundtrack Award voor zijn muziek bij de film Only Lovers Left Alive. Ræppen, een nomadische sjamaan uit Finland, doet het licht uit vanavond in de kapel met zijn ritualistische hypnotiserende drone-muziek (luister hier maar eens). Na Aafke Romeijn afgelopen dinsdag is het vanavond de beurt aan NNENN tijdens Zuivere Koffie in de Ruïne. NNENN bestaat uit producer en sounddesigner Tonny Nobel en singer-songwriter Johanneke ter Stege, en het duo zal ook hier ondervraagd worden over hun literaire voorkeuren. Uiteraard zullen ze ook hun muziek laten horen, waarbij de digitale beats, zang en pianospel elkaar laten opstijgen naar een climax vol harmonieën om dan weer te landen en rauw tegenover elkaar te staan. Het resultaat is een gevoel dat in de buurt komt van FKA twigs, Portishead en Imogen Heap, aldus hun biografie.
Wat staat er dan op de twee grote podia bovenin het park? Op de vrijdag beginnen we al op tijd met Euro Rock, een project van Europese bands, waaronder de Gelderse band Medicine Maze, dat vorig jaar ook op de laatste dag op dit festival stond. De band uit maakt normaal gesproken garagerock, al spreken ze zelf ook over ‘spanky, lo-fi, hi-fuzz rock ‘n’ roll tunes’, maar wat ze precies vandaag presenteren met hun makkers uit Engeland, Rusland, Frankrijk en Duitsland, dat is nog even afwachten. De eerste band op hoofdpodium Arc is de Ben Miller Band. De mannen (met baarden) zagen we vorig jaar nog in het voorprogramma van Les Claypool’s Duo de Twang als een van de laatste (live)optredens in het oude Doornroosje in Nijmegen, maar dat terzijde. Het Amerikaanse trio werd twee jaar geleden ‘ontdekt’ door Billy Gibbons van ZZ Top, zo lezen we in de beschrijving. Een uitbundige mengeling van rauwe country, bluegrass en blues. Daarna een vuile blubberige explosie van punkblues, zoals ze het zelf zeggen, met Shaemless, winnaar dit jaar van de Nijmeegse bandcompetitie Roos van Nijmegen. Ze spelen een mix van oude punk, blues en 60’s garage, denk aan alles tussen tussen King Kurl en Queens of the Stone Age. My Baby wordt gevormd door de Nederlandse broer en zus Joost en Cato van Dyck, aangevuld met gitarist Daniel ‘Da Freez’ Johnston uit Nieuw-Zeeland. Ze stonden ook al eens een parkje verder op Oranjepop 2013, en toen speelden ze zoiets als country, blues, dance, soul en/of roots in hippiestijl met een (zelfverklaarde) voodoovibe. Bij vlagen heerlijk dansbaar. Het laatste album bevat overigens warm ‘vintage’ geluid met oriëntaalse invloeden, zo lezen we in het programmaboekje. De afsluitende acts in het park komen uit eigen land. Het Amsterdamse St. Tropez is eigenlijk gewoon een hobbyproject van Go Back To The Zoo om meer te experimenteren met muziek, maar misschien moesten we dat nog maar helemaal niet verklappen. Er is ons in elk geval garage en rock beloofd, dus dat – eh – belooft wat. The Deaf is stiekem gewoon een hele leuke band, met z’n rechttoe-rechtaan (of di-recte) rock ‘met ballen’. En wellicht ook wel leuker dan Di-rect waar zanger/gitarist Spike (van Zoest) ook in speelt. Ja misschien is het ook wel eens lekker om gewoon zonder fratsen te rocken, het hoeft niet altijd zo moeilijk. En dan neem ik mijn allergie voor het kapsel van Spike maar even voor lief. We duiken energiek het festival uit. Lekker. Tot volgend jaar.