Op Beauty Queen Sister, het voorlaatste album van Indigo Girls uit 2011, hoorde ik voor het eerst dat de nu 51-jarige Amy Ray en de 52-jarige Emily Saliers zich eigenlijk geen girls meer zouden moeten noemen. De klad zat er vooral bij Saliers in, haar bijdrage aan het album was minder dan ik van haar gewend ben. Het duurde vier jaar voordat het duo met opvolger One Lost Day kwam. In die tijd maakte Ray het mooie country solo-album Goodnight Tender en werden ze beiden moeder van een dochter. De tijd en verandering in het privé-leven zorgden bij Emily Saliers voor hernieuwde inspiratie. Haar teksten waren en zijn van hoog niveau maar haar songs – Amy Ray en Emily Saliers schrijven apart songs – op One Lost Day zijn dat gelukkig ook weer. “Southern California Is Your Girlfriend” is één van de aanstekelijkste nummers die ze ooit schreef en met “Come A Long Way” klinkt ze alsof ze van een loden last verlost is. Toch zou ze er beter aan doen om niet krampachtig meer te proberen om de hoge noten te halen. Dat lukt deels niet in “Findlay, Ohio, 1968” maar vooral niet op “If I Don’t Leave Her Now”, daardoor de enige misser van het album. Amy Ray echter liet op Goodnight Tender al horen in bloedvorm te zijn en dat zet ze op One Lost Day voort. Haar zes liedjes zijn allemaal raak met als hoogtepunten het strijdbare “The Rise Of The Black Messiah” en het melancholische “Fishtails”. Indigo Girls bestaan dit jaar dertig jaar en hebben samen nog steeds die prachtige samenzang die hun folkrock zo onweerstaanbaar maakt. Inmiddels dus al aardige golden girls, maar nog lang niet uitgerangeerd. Al die jaren maken ze al deel uit van mijn muzikale leven en ik kan me niet voorstellen dat ik ze zou moeten missen. Heel even dacht ik na Beauty Queen Sister dat hun uiterste houdbaarheidsdatum nabij was. Het bleek een kortstondige inzinking te zijn want op One Lost Day, hun veertiende cd, klinken ze weer fris en geïnspireerd en laten ze horen waarom ze al dertig jaar standhouden en (voor mij) niet meer weg te denken zijn.
mij=Vanguard