De derde dag. Na twee dagen Lowlands, in de volle zon, ben je niet zo okselfris meer. De zon brandt alweer ongenadig hard, het luchtbedje is half leeggelopen en wellicht was het toch niet goed idee om naar de Brand Bijzondere Bieren Bar te gaan, gisteravond. Een fijne toevoeging, die bar. Ze keuze is niet echt bijzonder, de gewone Brand productiebieren, maar het is erg fijn, als afwisseling op het gewone bier.
Wellicht heeft de Lowlandsorganisatie daarop geanticipeerd door Bear’s Den in de vroeg middag te zeggen. De kabbelende indiefolk van Bear’s Den komt niet echt van de grond. Alsof het ook voor Bear’s Den te vroeg is. Dan kon de overgang met Kenny B. niet veel groter zijn. De een zal zijn oeuvre beschouwen als vrolijke Caraïbische klanken, de ander beschouwt het als de Volendammisering van de reggae. Het helpt ook niet mee dat Kenny B. niet echt toonvast is.
mij=door: Gr.R en Stonehead. / Foto’s: Jorg
Dan maar The Districts om het stof uit het hoofd te kloppen. En dat lukt ze aardig. Fijne begeesterende indierock, die de Charlie al vrij snel in haar greep had. De programmeur van de Charlie verdient sowieso een pluim. Zelden kwamen we dichter bij het Ekko-gevoel op een festival. Als we dan toch vergelijkingen gaan maken: Allah-Las staan in de India, het Tivoli van Lowlands. Het programmaboekje rept over dat de psychedelische surfrock van Allah-Las the juiste retrosnaar moet raken. En dat lukt bij ondergetekende niet. Daarvoor kabbelt het teveel voort en blinkt de band ook niet uit in afwisseling. Het weer is er nochtans zeer geschikt voor, voor surfrock. Want het is inmiddels gaan waaien en het is een voorspellingen voor de stormen die gaan komen.
De stormen van Pond, WAND en Ought bijvoorbeeld. Pond kiest het ruime interstellaire sop, WAND probeert alle rockgenre’s in de show te stoppen en veel strakker dan de arty postrock van Ought gaat het niet worden. Veel beter ook niet, want Ought is het hoogtepunt van de dag. WAND weet de Charlie te overtuigen, weer een goede band in die tent, ondanks wat technische problemen. Het verwisselen van een snaar eindigt in een op “The End” geïnspireerde jamsessie. Dat soort creativiteit is te waarderen. Ondertussen laat Enter Shikari horen dat je zelf niet teveel moet geinen op een podium. Het haalt alle vaart uit de posthardcore show van Enter Shikari.
Maar Ought dus. De band heeft een geduchte livereputatie, maar die was de band niet bepaald vooruitgesneld. Echt druk is het niet in de X-ray en het wordt ook niet drukker. De heren zitten op het Canadese Constellations Records label van onder andere Godspeed You! Black Emperor, maar duikt minder diep de postrock in. Maar de wat langere hoekige nummers hebben dat repetitieve effect, waardoor je in een fijne trance komt. En dat gebracht door een band op kousenvoeten. Dit was het hoogtepunt van de zondag. De “thuisblijvers” hadden ongelijk. Daarmee is Lowlands 2015 voor File Under tot een einde gekomen. We pikken nog een stukje Kendrick Lamar mee, die met een bijzonder lomp geluid wel de Alpha plat krijgt. En we kunnen langzaam maar zeker eens gaan kijken of alle paniek voor aanvang terecht was.
Nee, dat was het niet. Er hing een ouderwetse vibe op het terrein, door dat er mannetje of 10.000 minder waren, waren alle tenten goed te bereiken, het terrein is wat opgeleukt, maar men zou toch eens kunnen kijken op andere festivals. Want de aankleding is nog steeds uniform. Maar, zoals al eerder gezegd, de Brand Bijzondere Bieren Bar is een uitkomst. Rond de India en vooral de Charlie hing een puike rocksfeer en de programmering is net zo breed als anders. Wat wel opviel, de belangstelling voor de gitaargedreven acts wordt minder, want daar waren toch regelmatig lege plekken. Misschien ligt het gewoon niet aan het festival, maar aan het festivalpubliek, dat langzaam maar zeker steeds dansgeoriënteerder wordt. Deze ouwe rocker heeft zich in ieder geval weer uitstekend vermaakt. En wellicht gaan we volgend jaar gewoon weer…
(Gr.R.)
Een daverende slotdag
Ik (Stonehead) heb weliswaar de fantastische zaterdagdansnacht gemist, maar ik sta wél om 12:30 uur fris bij dichter F. Starik (Frank voor intimi) in de Romeo. Hij gaat voordragen uit zijn nieuwe bundel met vertaalde Bukowski-gedichten, en hoe! Begeleid door een klein orkest, waarvan halverwege de partituren wegwaaien, vertelt hij ons hoe we ons leven vergooien en hoe we teveel voldoen aan andermans verwachtingen. Er komt een verhaal over het vreemde huis van een opvallend zelfstandige buurman die we bewonderen, en er is een vrouwvijandig gedicht waarbij daadwerkelijk iemand van de eerste rij opstaat en wegloopt. Starik neemt geen blad voor de mond. Ja, nu ik toch ouwe Volkskranten aan het citeren ben: in de V van 23 augustus 2014 werd óók al beschreven hoe Starik vorig jaar de Romeo op stelten zette. Zijn performance art is ronduit geweldig. Waarom zit díe nou nooit eens in De Wereld Draait Door, in plaats van die behaagzieke, vastgeroeste Dijkshoorn? Helaas heb ik de rest van dit festival weinig tijd voor de Romeo-tent, maar het programma is er prima. Er mag wel wat meer aandacht voor zijn, want het publiek komt kennelijk alleen massaal als je er een ‘Magnifique Burlesque Poetique’ neerzet, met alle bijbehorende onnodige poespas. Maar goed, dat geldt ook voor bands: als Ghost zonder maskers zou optreden, kwam er geen hond…
Formation in de X-Ray maakt superdansbare postpunk met cowbells, in de traditie van LCD Soundsystem, The Music en The Faint. Is het weer 2005? Ja hoor, en daar is niets mis mee.
The Maccabees maken heerlijke muziek in de Alpha om bij te eten aan het water. Niet te wild, geen grote gebaren, mooie melodieën. Typisch zo’n band waar ik altijd langs keek en waar ik toch iets van ga opzoeken nu.
The Sweet Life Society in de Lima maakt electroswing met drie echte blazers, en speelt superfunky en strak. Het lijkt wel alsof die blazers van plaat komen, maar het is echt. Wel moet gezegd dat veel nummers op elkaar lijken, en dan blijkt toch de klasse van bands als Parov Stelar en Caravan Palace in dit genre: slimme variëteit is het geheim. The Sweet Life Society is geen one-trick-pony, maar is nog niet goed genoeg om een heel optreden lang te blijven boeien.
Mura Masa is de hipste naam in de X-Ray vandaag, als we grimekoning Skepta even wegdenken. Het danst prima weg en is typisch zo’n naam waar ik me in ga verdiepen omdat een vriendin het (terecht) al maanden leuk vindt. Deze sound gaat nog in talloze elektronische en hiphopproducties terugkomen.
New Wave is het Schiermonnikoog-nederhoptalentproject van Top Notch waar de hit “Drank & Drugs” uit voortkwam. Ik heb nog lang niet alle clips die erbij horen gezien, maar de 20+ minuten die ik er live van gezien heb waren werkelijk tenenkrommend. Hier staat een stelletje kanslozen onverstaanbaar te schreeuwen in plaats van te rappen, ze rennen met zes man door mekaar op het podium, hebben niks te melden, hun beats zijn belabberd (ik zie heus wel dat de halve tent staat te dansen hoor, maar ik vind het écht niet goed) en ze werken het hele boekje flauwe publieksparticipatietrucs af. Héél vervelend. Ik weet dat er een heel stuk nederhop bestaat dat ik gewoon niet dig en daar zal dit dan wel bijhoren, maar hopelijk boekt Lowlands wél goeie artiesten als Fresku of Per.Verz dan óók eens een keer. Jammer dat ik Rico & Sticks niet gezien heb ter compensatie van deze wanvertoning.
Scapino Ballet in de Juliet staat er volgens de Volkskrant al voor de 12e keer en doet twee heel verschillende opvoeringen: ‘Henry’ en ‘Exquisit’, op een lang, abstract stuk muziek van Sufjan Stevens dat ik nog een keer moet opzoeken. Bijzonder mooi qua bewegingen, muziek en aankleding. Eigenlijk is dit de enige act waarbij het ronduit storend is dat de dansers een artiestenbandje om moeten. Waarom is dat eigenlijk?
Kendrick Lamar heb ik eerder dit jaar dankzij een vriendin pas echt leren kennen. Hij stond in 2013 al eens op Lowlands en maakte daar de verwachtingen al waar. In de Alpha met een nieuw, nog artistieker album op zak, doet hij dat ook. Kijk, zo houd ik wel van hiphop: overtuigend gerapte teksten met inhoud, goeie flow en muziek die à la A Tribe Called Quest ook gewoon gevarieerd kan zijn in plaats van voor een party. Al komen de tracks van To Pimp a Butterfly, waaronder de onvermijdelijke hit “King Kunta”, pas helemaal aan het slot.
Tame Impala trapt af met de 8 minuten durende single “Let It Happen” en meteen hangt er een bepaalde sfeer in de tent. Er staat hier inderdaad iets te gebeuren: deze band staat hier keihard door te breken. De gitaarsound is weliswaar vervangen door een synthesizersound, en niet alle oude fans zullen het waarderen, maar ik vind Currents fantastisch en dit optreden past daar he-le-maal bij. De lichtshow bij dit optreden is expres heel vaag en spikkelig. Waar het probleem met cool podiumlicht normaliter is dat je het nauwelijks kunt vastleggen met je camera, is de lichtshow van Tame Impala dat daardoor juist wel. Alleen al de videoschermen aan de zijkant van het podium werken daarom positief mee aan de show: daar is het licht opeens scherp. Alsof de waaierende synthmelodieën van Tame Impala ook opeens worden samengebald en zich naar je toe spuwen. Het normaliter wat cheesy, Lenny Kravitz-achtige “Cause I’m a man, woman” krijgt een warm onthaal, alsof er écht een John Lennon-nummer gespeeld is; even verheft de hele tent zich een paar meter.
Nog zwevend van Tame Impala beland ik even bij Major Lazer, maar daar word ik nogal hard weer op de grond gezet. In de Alpha vindt een skihutparodie op een headlinershow plaats. Wat er ook aan nummers gebracht wordt, binnen een minuut is het weer vervangen door een andere drop of een ander showelement. Je hebt er geen hersencellen of langetermijngeheugen voor nodig en dit fastfoodvermaak is dan ook in no time weer vergeten in de geschiedenis van Lowlands. De snelst en domst uitgegeven euro’s van het festivalbudget, want de leukste dingen ervan hadden we twee jaar terug al gezien. Sorry hoor, maar hiervoor ga je maar naar Ibiza.
Naast de grote bands heb ik nog een hele hoop niet beschreven. Het straattheater bijvoorbeeld, de Echo-filmtent en de Oh Mega!-tent, waar overdag wetenschap in gepresenteerd wordt, en die ‘s avonds een soort gaye sciencefiction-parodie is op de Titty Twister, met allerlei weirde disco en italo. De dj-avonden in de Heineken-tent, die met een videoscherm met clips, verzoekjes én een messagewall echt met alles zijn uitgerust wat je maar zou willen. Dezelfde avonden in de Charlie-tent, onder de noemer ‘Checkpoint Indie’, wat echt een zeer geslaagde best-of was van online radiozenders als IndieXL, Pinguin Radio, 3FM Alternative en alle moderne last.fm/Pandora-achtige webradiostations. Of het dweilorkest dat om twee uur ‘s nachts zomaar ergens “Piano Man” of “Laat Me” staat te toeteren, omringd door honderden meelallende dronken feestvierders. En de uitstekende catering. De oplaadservice voor mobieltjes, die in vergelijking met Down the Rabbit Hole nu wél bruikbare externe accupacks uitdeelde (van Philips, ipv een naamloze Chinees). Vergeleken met een andere festivals is Lowlands veel meer een totaalervaring, maar dat is wel net het probleem als je aan jezelf wil uitleggen waarom je er nu eigenlijk heen gaat.
Ik zou ook iets kunnen zeggen over het Twittergebeuren. Net als vorig jaar waren het vooral de muziekjournalisten die zinnige dingen riepen over de optredens, en minder de bezoekers. Het waren er minder dan vorig jaar: NRC en Volkskrant leken zich beide nogal in te houden en bewaarden hun conclusies voor de krant. Het viel me verder op dat er werkelijk ont-zet-tend veel mensen met een rood press/guest-bandje rondlopen, maar wat doen die lui nou eigenlijk? Ik heb niemand ervan aantekeningen of opnames zien maken of met een laptop ofzo zien rondlopen. De meest uitgebreide verhalen vind je toch weer bij 3voor12. Ere wie ere toekomt. Maar de trend dat eigenlijk niemand twittert over de Romeo-, Juliet- en Echo-tenten, en 3voor12 ook niet, blijft helaas ook in stand. Pijnlijk is dat vooral in de Romeo, waar de hele eerste rij kan bestaan uit vrienden en collega’s. Waar twitteren mensen dan wel over? Nou, over alle bijzondere kleine dingen, zoals een onverwacht feestje bij Cursus voor Beginners of over een trommelconcert ‘s nachts in een badhuis. Zoiets is meteen wél weer een hot topic. Artiesten die denken dat ze in Amsterdam zijn. Die valszingende Years & Years-zanger die dan weer wél op tv mocht worden uitgezonden. De roddelwaardige zaken, kortom. Je had het kunnen raden.
Omdat het werk roept en er een bui dreigt, taait ons gezelschap rond middernacht af. Ik ben echt blij dat ik deze Lowlands heb meegemaakt, de kleine en niet-muziektenten maken voor mij dit festival. Wat mij betreft volgend jaar weer! Al moet wel gezegd dat het, zeker met Down the Rabbit Hole erbij, een prijzige aangelegenheid begint te worden, en dat je je gezien de herhalingen in de line-ups (Mojo biedt artiesten nu steeds vaker pakketten van festivals aan) moet gaan afvragen of het als bezoeker wel zinvol is om elk jaar te gaan. Binnenkort is ook Catch weer. En misschien volgend jaar toch eens naar Pitch in plaats van naar Down the Rabbit Hole? Je blijft wel bezig. Maar ach, dat is ook net de lol.
Het Lowlandszondagverslag van tBeest met diens foto’s vind je op zijn eigen weblog. Ook een aanrader. 🙂