Ik ken niet zo heel veel labels waar je er blind vanuit kunt gaan dat het geslaagde releases zijn. Heel langzaam is Merge Records bezig om zich bij mij een weg naar boven te bevechten, en dan heb ik nog het nodige aan huiswerk van mij onbekende namen. De release die ik hier bespreek is van de mede-oprichter van het label, Mac McCaughan. De Amerikaan, 48 jaar oud, brengt nu zijn solodebuut uit! Dit terwijl het label al sinds 1989 bestaat, maar dat wil niet zeggen dat hij stilgezeten heeft. Integendeel. Met de punkrockband Superchunk staat hij aan de vooravond van de release van het elfde album en de teller van zijn lo-fi-band Potastatic staat op zes. En dan zijn er nog de nodige nevenprojecten. Maar goed, hier gaat hij dus solo. Op Non-Believers horen we de eighties terug via de synthesizers zoals we die kennen van Brian Eno in de U2-tijd rond Pride en de donkere klanken van The Cure. De negentiger jaren zijn vertegenwoordigd via de Smashing Pumpkins, ook al door de wat geknepen stem van McCaughan. Op Non-Believers kijkt hij terug op zijn leven, maar muzikaal is het voor hem een nieuwe weg. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het eerst niet helemaal mijn ding vond, maar na veel draaibeurten kan ik deze schijf toch zeker waarderen. De wat donkere sfeer past niet echt bij de hete zomer en ik had hem eigenlijk rond de releasedatum van 5 mei moeten beluisteren. Maar ja, zo gaat dat soms. Merge Records nieuwste, op het moment dat ik eindelijk toe ben aan de stukje over deze schijf, is er eentje van Superchunk. Een band die ik nog – shame on me – moet ontdekken. Dat ga ik dan maar eens doen. Punkrock en hitte lijken me beter samengaan.
mij=Merge