Nog voor de eerste noot is gespeeld is deze cd al geslaagd. De opening is namelijk voor MC Mr. Funkadamus, ofwel Billy Gibbons van ZZ Top. Hij keert nog twee keer terug op deze cd en elke keer is het een genot om te luisteren naar de diepe stem van Mr. Funkadamus. Alsof Rock Candy Funk Party introductie behoeft. Oh? Toch wel? Nou vooruit dan. Joe Bonamassa, bluesgitaargod en merchandisekoning, drummer en producer Tal Bergman (al enige tijd Bonamassa’s drummer, maar daarvoor al werkzaam voor bijvoorbeeld MC Solaar en Herb Alpert), bassist Mike Merritt (Levon Helm, Conan O’Briens huisband) en gitarist Ron DeJesus (Tito Puente, Hugh Masekela). Officieel geen bandlid, maar op elke song vertegenwoordigd is toetsenist Renato Neto (o.a. Prince). Twee jaar geleden kwam het debuut We Want Groove uit, dat vooral jazzrock en fusion bevatte. Op Groove is King wordt een andere richting ingeslagen. Drums en bas leggen bijna (of helemaal) dancebeats neer, waarna de invulling met gitaar, orgel, synths en blazers meestal zorgt voor de de funk. Vergis je niet, dit is niet een verkapt Joe Bonamassa-album. De band is een uitvloeisel van een eerdere samenwerking van Bergman en DeJesus en Bonamassa sloot als laatste aan. Je zou dan ook nog eerder kunnen zeggen dat het een Tal Bergman-album geworden is, want alles begint met drums en percussie. Of bijna alleen percussie, zoals “If Six Was Eight”. Natuurlijk zitten er fijne gitaarloopjes tussen, maar net zo vaak zijn het toetsen of blazers (o.a. Randy Brecker) die in de spotlights staan. Opvallend is de cover van Peter Gabriels “Digging In The Dirt” – vrijwel zonder vocalen. Afsluiter “The Fabulous Tales Of Two Bands” is zowaar een EDM mashup, met ook fragmenten van The Prodigy’s “Firestarter”. De rest is echter funk. Funk met rocktrekjes, funk met een dancefeel, funk met flarden wereldmuziek, er wordt lekker gevarieerd binnen het genre. Het is allemaal wat compacter en minder “kijk-mamma-zonder-handen”-muziek dan het debuut en dat is wat mij betreft een verbetering. Tegelijkertijd is het nog steeds muziek voor (wannabe) muzikanten, vooral door het ontbreken van zang. Vind je dat geen bezwaar, dan is Groove inderdaad King.
mij=Provogue/Mascot