Ik volg BJ Baartmans al vanaf het begin van deze eeuw met bovenmatige interesse. Baartmans is zo’n artiest waarvan ik niet snap dat-ie niet al lang een groter podium voor zich gewonnen heeft. Want al tig albums lang doet hij niets fout. Zijn Brabantse tongval is ronduit prettig, zijn songs pakkend en afwisselend, zijn teksten zijn met regelmaat geestig, maar staan vooral ook bol van mooie anekdotes en beschouwingen. Op Later schuift Baartmans soms zelfs richting De Dijk-achtige nedersoul zoals in “Oud Zeer”, waarin de toetsen van Mike Roelofs lekker scheuren terwijl Baartmans de vinger op de zere plek legt in zijn beschouwing over oud zeer. In het titelnummer “Later” knipoogt BJ onopvallend naar Henny Vrienten en Doe Maar. Wat ik altijd prettig vind aan de songs van Baartmans is dat ze op het eerste gehoor altijd relatief eenvoudig klinken. Het zijn luisterliedjes waarvan je de teksten goed kunt verstaan. Iets wat een oudere generatie, pak’em beet van de leeftijd van mijn ouders, ook kan waarderen. Al zal mijn moeder de felheid van de drie muzikale vrienden (naast Roelofs is er ook nog drummer Sjoerd van Bommel) aan het einde van het openingsnummer “Er Speelt Zoveel” al wel op het randje vinden en voor de dik negen minuten durende hommage aan de gitaar, simpelweg “Gitaar!” geheten, zal hetzelfde gelden, ik vind dat opzwepende juist een plus om wegdromen te voorkomen wel prettig. Al geven Baartmans, Roelofs en Van Bommel je daar op dit album sowieso weinig kans toe. Meer dan op zijn Nederlandstalige voorgangers varieert Baartmans. Wat geinig is aan Later is dat voor wie de cd koopt, er ook een Engelstalige variant beschikbaar is van de plaat. Wat minder verrassend is, is dat de liedjes van Baartmans ook in het Engels staan als een huis. Een liedje dat goed is, blijft goed – zelfs al zou Baartmans het in het Chinees zingen.
mij=Continental