Chelsea Wolfe – Abyss

Er wordt van mij wel eens gedacht dat ik alleen maar van het dartelende Scandinavische prinsessenspul ben. Nou, da’s dus echt niet waar. Zo keek ik al maanden verlangend uit naar de duistere krochten waar Chelsea Wolfe ons op haar nieuwe plaat op zou gaan trakteren. De hooggespannen verwachtingen lost ze met Abyss al na een paar tellen in. De donkere pompende bas waarmee “Carrion Flowers” begint, bezorgt me prompt een onprettig prettig gevoel in de maag. Als Wolfe daaroverheen zelf nog eens haar ijle maar indringende stem laat galmen wordt dit gevoel vervolgens alleen nog maar sterker. Het is vanaf seconde één duidelijk dat Abyss loodzware kost gaat worden. Zelfs een als onschuldig folkliedje beginnende song als “Crazy Love” buigt ze binnen een minuut om naar een beangstigend hoorspel. Dat komt door krijsende en repeterende strijk- en gitaarpartijen waarover Wolfe steeds de twee woorden uit de titel herhaalt, met tussendoor wat gemurmel in andere zinnen. Creepy. Bijzonder fraai is ook het Portishead-esque “Simple Death” waarin je zo maar even lijkt weg te kunnen dromen. Verdacht licht en fris, ook in verhouding tot het gros van de rest van de songs. Je verwacht dan ook een moment waarop de omslag komt en blijft daardoor op je hoede, maar het blijft uit in dit geval. Naast haar vaste bandleden Ben Chisholm Dylan Fuijoka krijgt Wolfe nu ook hulp van de gitaristen Mike Sullivan (Russian Circles) en D.H. Phillips (True Widow) en violist Ezra Buchla, die haar de mogelijkheden geven nog meer lagen aan te brengen. Mooi voorbeeld hiervan is “Iron Moon” waarin Sullivan karakteristiek huishoudt. Voeg daarbij de loodzware productie van John Congleton en je snapt wel ongeveer hoe adembenemend (goed) Abyss is.

mij=Sargent House