They Might Be Giants (TMBG) brachten in 1986 hun debuut uit en scoorden in 1990 hun überhit met “Birdhouse In Your Soul”. Ze gingen echter gewoon door en Glean is – alweer – hun achttiende album. Ik heb niet de indruk dat TMBG hier nog erg op de radar zichtbaar is. Dit en hun voorlaatste album haalden de Nederlandse Wikipedia-pagina niet eens. John Flansburgh en John Lindell zijn de vaste waarden en met drie andere bandleden brengen ze korte popliedjes met een tekstuele knipoog. Hier zitten prachtige liedjes tussen, zoals “Underwater Woman” dat inslaat als een bom, of “Good To Be Alive” dat mij vrolijk stemt. Niet alles is raak, zo vind ik de vierde track “Music Jail, Pt. 1 & 2” niet om door te komen. Diverse opvolgende stijlen van balkan, surf en jazz halen me uit het ritme van het album en het komt vooral geforceerd over. En “Unpronounceable” wordt door flauwe geluidswegdraaiingen ronduit irritant. Ook zijn er de nodige niemendalletjes die niet de lat halen die de band in begin zelf hoog heeft gelegd. Gelukkig pakt They Might Be Giants de aandacht tussendoor zelf wel weer terug, zoals in “End of the Rope”, een nummer dat gemaakt lijkt voor Robbie Williams. Of zoals in “Hate The Villanelle”, dat ondanks zijn simpelheid kracht uitstraalt. TMBG’s Glean is geen noodzakelijk album, maar er is een goede selectie aan prettige songs te maken. En ze leefden vast nog lang en gelukkig.
mij=Lojinx