Ach gossie! William Fitzsimmons, de bebaarde singer-songwriter uit Pittsburgh, wilde met deze plaat een ode brengen aan zijn overleden oma. Nou, dat is de man, die door de serie Grey’s Anatomy is geplugd, zeer wel gelukt. Eigenlijk is deze ingetogen multi-instrumentalist gewoon telkens weer wonderwel in staat om heel kleine fragiele liedjes te maken die de weemoed opzoeken. Denk aan treurnis over alle onuitgesproken onbegrip in relaties, of over het leven in Amerikaanse industriesteden die we kennen via de omzwervingen van Sufjan Stevens. Als ik aan Pittsburgh denk krijg ik automatisch associaties met de treurige afkomst van kunstenaar Andy Warhol die decennia later zo hard en meedogenloos werd neergezet door Lou Reed en John Cale in hun Songs for Drella. Fitzsimmons brengt met zijn zalvende vocalen, getokkel en cello-partijen een herfstachtige hommage aan wat oud, grijs en vervallen is. Al weet ik niet of die karakteristieken ook van toepassing waren op zijn oude oma. Iron & Wine heeft er een concurrent in beleving bij.
mij=Grönland/Munich