The Daxls – Seven Inches and More

Als je hip en happening bent ben je aan het juiste adres bij Burger Records uit Fullerton, Californië. Naast de bekende wereldwijde wederopstanding van het vinyl hebben de luitjes bij Burger vanuit hun eigen platenzaak en label ook consequent volgehouden cassettes uit te brengen van een keur aan ‘up and coming’ bandjes. Maar ook artiesten met een zeer respectabele staat van dienst komen bij Burger aan bod – onlangs nog Tommy Stinson van The Replacements en Guns ‘n Roses en binnenkort een nieuwe release van Brian Jonestown Massacre. Met, ik meen, de derde Cassette Store Day op 17 oktober j.l. (helaas niet in Nederland overigens) blijkt Burger Records haast visionair in het eigenwijs uitbrengen van cassettes. Nu isSeven Inches And More verschenen, een verzameltape met de nalatenschap van The Daxls. Jazeker, het lo-fi garagepunk vijftal dat gedurende de jaren negentig vanuit Utrecht zeer gedreven poppy noise maakte. Zijn die The Daxls van twintig jaar geleden dan hip en happening? Blijkbaar genoeg om Burger te enthousiasmeren tot deze release. The Daxls maakten naam met ietwat chaotische optredens in Nederland en Duitsland en een paar fijne singles op legendarische labels als Kelt en Pornogram. Met bandleden die Daxl Rose en Bingo Starr heten heb je al gauw het idee dat het allemaal flauwekul is, en inderdaad, een zekere mate van ongein is wel aanwezig maar vergis je niet, in The Daxls zaten musici die hun sporen al verdiend hadden in bands als Beatle Hans, Pooh Sticks, en The Avengers en later zagen we ze terug bij onder andere Spinvis, Do the Undo, Transatlantic Bunnies, Ringwald en Ron & The Splinters. Op Seven Inches And More horen we waar de band toe in staat was. Een goede mix van strakke ritmes, vrolijke farfisa-orgelgeluiden en licht psychotische zang. Na de sterke cover “Go Ahead” (origineel van The Squires) gaat het tempo omhoog met het aanstekelijke “Green Fuzz” en dan zit je helemaal in de wereld van The Daxls. Vervreemdend, dansbaar, grappig, pijnlijk, alles tegelijk. De A-kant is gevuld met de klassieke singles en wat onuitgebracht materiaal, de B-kant bestaat uit live opnames van diverse optredens. Het mooie “It Ain’t Fair” krijgt daar een reprise maar ook de covers van o.a. The Beatles, Them en anderen zijn de moeite waard, al was het maar vanwege het charmante en chaotische karakter van het materiaal. De house-mix (?) die de cassette afsluit is schrijver dezes iets teveel van het goede maar dat mag de pret niet drukken. Een mooie document van een Utrechts bandje dat stiekem dus wereldwijd haar invloed kende.

mij=Burger