Begin dit jaar hoorde ik Ledges, het prachtige debuutalbum van de Amerikaan Noah Gundersen. Het album kwam al in maart 2014 uit maar ik hoorde het net te laat om het in mijn jaarlijst van 2014 op te nemen. Opvolger Carry The Ghost hoor ik gelukkig wel op tijd. Inspiratie voor dit album haalde Gundersen uit het luisteren naar Tonight’s The Night van Neil Young. De rauwe wanhoop en vertwijfeling die het album van Young uit 1975 zo briljant maken zijn ook terug te horen op Carry The Ghost. Het loslaten van zijn evangelisch-christelijke opvoeding en geloof en het daarna opnieuw vormen van je identiteit en alle onzekerheid die daarbij komt kijken is het hoofdthema. En wat doet hij dat prachtig. Rustig en supermelancholisch, zoals in “The Difference” en het intense “Selfish Art”. Gundersen is ook een meester in het toewerken naar exploderende climaxen, zoals hij dat hij melodieus doet in “Halo (Disappear/Reappear)” en furieus in “Heartbreaker”. Wat alle dertien liedjes op Carry The Ghost onweerstaanbaar maken is de prachtige stem van Noah Gundersen die je bijna tot luisteren dwingt. Toegegeven, meer dan eens dringt de vergelijking met Ryan Adams zich op. Carry The Ghost is net zo’n wonderschoon album als Adams’ Heartbreaker en de stemmen van Gundersen en Adams lijken ook wel wat op elkaar. Toch heeft Gundersen een eigen geluid. Dan weer subtiel, dan weer intens en door de ziel snijdend. Carry The Ghost is het prachtige resultaat van een midden twintiger die zichzelf de belangrijke levensvragen stelt en dat weet om te zetten in liedjes die onder je huid kruipen.
mij=Dualtone