Bij de Boogie Beasts had ik twee associaties: Larman Clamor en ZZ Top. Da’s best gek, want Larman Clamor – het eenmansproject van de Duitser Alexander von Wieding – is een soort rootsy swampblues met invloeden van Tom Waits terwijl ZZ Top heavy boogie is. Boogie Beasts is dan ook niet een-op-een met een van beide te vergelijken, het is meer het gevoel dat er bij komt kijken. De basis is steeds ergens gelegen in lekker ontspannen blues, waarbij de riff belangrijker is dan gitaristisch stunt- en vliegwerk. Ondanks die herkomst in ontspannen blues, weerhoudt dat deze vier Belgen er niet van die vaak te verpakken in moddervette, zwaar overstuurde riffs. Wat vooral opvalt is dat deze heren niet erg geïnteresseerd zijn in genregrenzen. Zo kent “Shake ‘Em” ineens een ritmesectie die bijna op de discotoer lijkt te gaan. Dat werkt echter wonderwel goed in combinatie met gitaar en zang, in wat uiteindelijk nog het meest aan de catchy poprock van Queens Of The Stone Age doet denken. “Coming Home To You” is een van de weinige écht ingetogen songs en is een soort broeierige muzikale roadmovie met een fijne Morphinevibe. Door dergelijke songs tussen de heavier blues en boogie te plaatsen had Come And Get Me een fragmentarische plaat kunnen worden die steeds weer van kleur verschiet. De heerlijke harmonicapartijen trekken het echter steeds weer terug in rootsland, zodat de ijzersterke melodieën toch iedere keer weer moeiteloos op elkaar aansluiten. De Boogie Beasts weten hoorbaar wat ze willen. Dat je daarbij als luisteraar soms op het verkeerde ben wordt gezet, is alleen maar een bonus.
mij=Naked/ Bertus